ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ Άϊβανχωφ Omraam Mikhaël (δεύτερο μέρος)

Διαβάζοντας τη ζωή πολλών αγίων, προφητών και Μυστών, ορισμένοι λένε: «Υπέφεραν, τους βασάνισαν. Πώς συμβαίνει αυτό; Δεν το άξιζαν...» Κι όμως, ναι, και μπορούμε να βρούμε την αιτία αν ψάξουμε στην περασμένη τους ζωή, γιατί ακόμα κι όταν κατορθώνει κανείς να αποκαταστήσει μέσα του μια θεϊκή τάξη, αυτό δε σημαίνει ότι τα ξεπλήρωσε όλα και ότι το παρελθόν έχει σβήσει. Όχι, το παρελθόν είναι πάντα παρόν και δεν αφήνει ακόμη ένα πεδίο δράσης ολοκληρωτικά ελεύθερο. Πρέπει να πληρώσει κανείς μέχρι και την τελευταία δεκάρα.

Κοιτάξτε πώς έγινε με τους μαθητές του Ιησού: ήταν μαζί του, ακολουθούσαν μια θεία διδασκαλία, ζούσαν στο φως, δεν έκαναν κανένα κακό... τότε γιατί τους σκότωσαν ή τους έριξαν στα θηρία; Είναι γιατί δεν είχαν ακόμη εξοφλήσει τα χρέη του παρελθόντος τους: στις άλλες ενσαρκώσεις είχαν κι αυτοί κάνει μερικά λάθη που δεν ήξεραν πώς να διορθώσουν πριν να φύγουν για τον άλλο κόσμο. Γι' αυτόν το λόγο ειπώθηκε (όμως οι άνθρωποι δεν κατάλαβαν το νόημα αυτών των συμβουλών): «Είθε ο ήλιος να μη δύσει με την οργή σου» ή «Πριν να δύσει ο ήλιος, πήγαινε να συμφιλιωθείς με τον αδελφό σου». Αν πάρουμε αυτή την έκφραση κατά γράμμα, η προθεσμία είναι πολύ σύντομη... και κυρίως αν είναι χειμώνας που ο ήλιος δύει πολύ νωρίς!

 Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται για τη δύση του ήλιου στο φυσικό επίπεδο. Στη συμβολική γλώσσα των Μυστών, η δύση του ήλιου αντιπροσωπεύει το θάνατο του ανθρώπου, την αναχώρησή του για τον άλλο κόσμο. Του δίνουν λοιπόν μια αρκετά μεγάλη προθεσμία, πολλά χρόνια, όταν όμως αυτός ο καιρός λήξει, αν δεν έχει σκεφτεί να πληρώσει τα χρέη του, ή αν δεν ήξερε πώς να το κάνει, μόλις ο «ήλιος δύσει», ο νόμος του κάρμα εφαρμόζεται. Όλα είναι γραμμένα, γιατί όλα αφήνουν ένα αποτύπωμα που σκληραίνει, κρυσταλλοποιείται, και μια μέρα πρέπει να πληρώσει, είναι αδύνατο να τα τακτοποιήσει κανείς «φιλικά», όπως λένε. Αν δεν έχετε τακτοποιήσει το ζήτημα πριν από τη «δύση του ήλιου», θα πρέπει να πληρώσετε μέχρι και την τελευταία δεκάρα.

Και σε εσάς, που είστε σε μια πνευματική Διδασκαλία, που ζείτε στο φως, μπορούν επίσης να συμβούν, πότε πότε, μερικά ατυχήματα ή μερικές δυστυχίες. Το ότι είναι κανείς σε μια Σχολή Μύησης, δε σημαίνει ότι είναι ασφαλής σε όλα. Για να μη σας συμβεί τίποτα το κακό, πρέπει να έχετε ξοφλήσει όλα τα χρέη του παρελθόντος. Αν τα καθυστερείτε ακόμη, είτε ακλουθείτε είτε όχι τη Διδασκαλία, είτε είστε είτε όχι μέσα στο φως, δε γίνεται τίποτα, πρέπει να τα πληρώσετε. Το ζήτημα φωτίζεται, βλέπετε: είστε σε μια θεία Διδασκαλία, σύμφωνοι, ζείτε μέσα σ' αυτό το φως, δεν κάνετε πια στο εξής παρά το καλό, σύμφωνοι, πρέπει όμως να ξέρετε ότι αυτό το καλό θα δώσει αποτελέσματα στο μέλλον και όχι στο παρόν. Λοιπόν, όταν περνάτε δυσκολίες, πρέπει να τις δέχεστε και να λέτε: «Κύριε Θεέ, αυτό δεν μπορεί πια να καταστρέψει την καλή εργασία που έχω κάνει. Τόσο το καλύτερο αν μου συμβαίνουν αυτές οι στενοχώριες, αυτό πάει να πει ότι ελευθερώνομαι και είναι πολύ καλά. Τώρα που ξέρω γιατί μου συμβαίνουν όλα αυτά, δεν επαναστατώ πια και δε ζητώ πια ν' απαλλαχτώ από αυτά.»

Θα πείτε: «Μα μήπως κι ο Ιησούς επίσης είχε ένα κάρμα να πληρώσει αφού σταυρώθηκε;» Όχι, για εκείνον η περίπτωση είναι εντελώς διαφορετική. Εδώ θίγουμε το ουσιώδες θέμα της θυσίας. Υπάρχουν όντα που δέχονται να θυσιάσουν τη ζωή τους και να υποστούν μεγάλους πόνους ενώ δεν έχουν πια τίποτα να πληρώσουν. Είναι εξαιρέσεις. Όταν δε γνωρίζει κανείς με λεπτομέρεια αυτό το θέμα των μετενσαρκώσεων, κινδυνεύει να εκφέρει λάθος γνώμη.

Μπορούμε να ταξινομήσουμε τα όντα σε τέσσερις κατηγορίες από την άποψη της μετενσάρκωσης. Η πρώτη κατηγορία αποτελείται από όντα που η έλλειψή τους σε φως, επιστήμη, συνείδηση, ηθική τα ωθεί συχνά να κάνουν εγκλήματα. Παραβιάζουν λοιπόν τους νόμους, φορτώνονται βαριά χρέη και, όταν μετενσαρκώνονται, έρχονται στη γη με συνθήκες που τα υποχρεώνουν να υποφέρουν για να πληρώσουν και να διορθώσουν, γι' αυτό και η ζωή τους δεν είναι και τόσο ευτυχισμένη.

Η δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνει όντα πιο εξελιγμένα που προσπαθούν ν' αναπτύξουν ορισμένες ιδιότητες και αρετές για να μπορέσουν να ελευθερωθούν. Όμως σε μια και μόνη μετενσάρκωση δεν πετυχαίνουν να τα αποκαταστήσουν όλα και γι' αυτό πρέπει να ξαναγυρίσουν για να τελειώσουν το έργο τους. Θα βρεθούν λοιπόν σε καλύτερες συνθήκες που θα τους επιτρέψουν να έχουν πιο χρήσιμες δραστηριότητες, πιο υψηλές. Θα πρέπει όμως να ξαναγυρίσουν για να ξοφλήσουν ακόμη ορισμένα χρέη του παρελθόντος μέχρι την ολοκληρωτική απελευθέρωσή τους.

Στην τρίτη κατηγορία βρίσκουμε όντα ακόμη πιο εξελιγμένα που ξανάρθαν στη γη μόνο για να τελειώσουν ορισμένες εργασίες. Έχουν πολύ λίγες υποθέσεις να τακτοποιήσουν και διακρίνονται σ' αυτή τη ζωή από μεγάλες αρετές, από μια πολύ πλατιά συνείδηση, και αφιερώνουν το χρόνο τους στο να κάνουν το καλό. Όταν αυτά τα όντα εγκαταλείψουν τη γη, έχουν τελειώσει την αποστολή τους, και δεν ξαναγυρίζουν πλέον.

Όμως, μερικά ανάμεσά τους, αντί να μείνουν σ' αυτή την κατάσταση ευδαιμονίας, ευτυχίας και άπειρης ελευθερίας που χαίρονται στον κόλπο του Αιώνιου, από συμπόνια και ευσπλαχνία προς τα ανθρώπινα όντα, εγκαταλείπουν αυτή τη θαυμάσια κατάσταση για να κατέβουν με τη θέληση τους να τα βοηθήσουν, και δέχονται ακόμα και να σκοτωθούν. Και μερικά, που θέλουν να εξακολουθήσουν μια πνευματική εργασία που ήδη είχαν αρχίσει, μπορούν, χωρίς να ενσαρκωθούν, να εισέλθουν μέσα σ' ένα πολύ εξελιγμένο ον για να εκδηλώνονται μέσα από αυτό. 

Άλλωστε, ο Ιησούς ανέφερε αυτή τη δυνατότητα όταν είπε: «Σ' αυτόν που εκπληρώνει τις εντολές, ο Ουράνιος Πατέρας μου και εγώ, θα έρθουμε και θα κάνουμε μέσα του την κατοικία μας». Αυτά τα όντα δεν είναι λοιπόν υποχρεωμένα να ενσαρκωθούν: χωρίς να πάρουν ένα ξεχωριστό φυσικό σώμα, μπορούν ν' εισέλθουν μέσα σ' ένα ζωντανό άνθρωπο, να διασχίσουν μαζί του όλα τα στάδια, την κυοφορία, την παιδική ηλικία, τη νεότητα, την ωριμότητα για να εργαστούν μαζί του και μέσα του.

Πολλοί άνθρωποι θέλουν να ελευθερωθούν, αλλά δεν καταλαβαίνουν σωστά το θέμα: κάνουν το παν για να γλιτώσουν από τις υποχρεώσεις τους, για να αποφύγουν τα χρέη τους, να κόψουν όλους τους δεσμούς, και να, νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι. Ε όχι, δεν ελευθερώνεται κανείς με αυτόν τον τρόπο. Η αληθινή απελευθέρωση αρχίζει με την πληρωμή όλων των χρεών. Πόσοι άνθρωποι θέλουν να ελευθερωθούν από τη γυναίκα τους, από τα παιδιά τους, από το αφεντικό τους, από την κοινωνία, ή από την ίδια τη ζωή, αυτοκτονώντας! Δεν είναι δυνατόν όμως να υπάρξει απελευθέρωση, αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές, όσο δε θα έχετε πληρώσει όλα σας τα χρέη, σβήσει όλο σας το κάρμα.

Πρέπει να θέλετε να ελευθερωθείτε, ναι, μα σύμφωνα με τους θείους κανόνες. Είναι όμως σπάνιο να συναντήσει κανείς ανθρώπους που να ξέρουν πώς να το κάνουν. Ακόμη και εδώ, στην Αδελφότητα, μερικοί δε θέτουν έτσι το ερώτημα: θέλουν πάση θυσία να είναι ανεξάρτητοι γλιτώνοντας από τα χρέη τους. Είναι σαν, αφού φάνε καλά σ' ένα εστιατόριο, να θέλουν να φύγουν χωρίς να πληρώσουν. Αυτό είναι ανέντιμο, είναι έλλειψη ευγένειας, και τα φωτεινά πνεύματα, από την άλλη πλευρά, δε δέχονται μια τέτοια συμπεριφορά. Συχνά φαντάζεται κανείς ότι ελευθερώθηκε γιατί πέτυχε να εγκαταλείψει το παλιό του αφεντικό ή την παλιά του γυναίκα, όμως τότε, καινούργιες στενοχώριες, καινούργιες παγίδες τον περιμένουν για να του αποδείξουν ότι κάνει λάθος, κι αυτό είναι που λένε να πέσει κανείς από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη.

Ο καλύτερος δρόμος, η καλύτερη μέθοδος για να ελευθερωθείτε, είναι η αγάπη. Και η λιγότερο καλή είναι ο εγωισμός, η τσιγκουνιά, οι πονηριές, οι υπολογισμοί. Στη γενναιοδωρία, τη θυσία, την καλοσύνη, σε όλες τις χειρονομίες που κάνει κανείς για να δώσει, εργάζεται πάντα για την απελευθέρωση του. Να γιατί, αντί να γαντζώνεστε πάνω σ' αυτά που έχετε, να βρίσκετε προφάσεις, να λογαριάζετε, δώστε!... Κοιτάξτε πώς ενεργούν οι άνθρωποι όταν χωρίζουν σ' ένα διαζύγιο! Με τι μανία γραπώνονται πάνω στα συμφέροντά τους!... Ναι, δεν ξέρουν όμως ότι, εξαιτίας αυτής της συμπεριφοράς, θα πρέπει ακόμη να ξανασυναντηθούν και ν' ανεχτούν ο ένας τον άλλο στις μελλοντικές ενσαρκώσεις.

Η αγάπη, η γενναιοδωρία, η καλοσύνη, η επιείκεια και η ευσπλαχνία βάζουν το μαθητή στο δρόμο της απελευθέρωσης. Βέβαια, αν μιλήσετε για καλοσύνη και θυσία στους κοινούς ανθρώπους θα σας περάσουν για το μεγαλύτερο βλάκα, γιατί αυτοί δεν έχουν αυτό το φως και δε γνωρίζουν την αξία της γενναιοδωρίας. Ενώ ένας Μύστης γνωρίζει ότι αξίζει πραγματικά τον κόπο να δίνει κανείς, να βοηθάει, να χαρίζει, να είναι γενναιόδωρος, γιατί έτσι ελευθερώνεται. Λοιπόν, να δίνετε, να δίνετε, και μάλιστα πιο πολλά από αυτά που απαιτεί η δικαιοσύνη, γιατί έτσι θα ελευθερωθείτε πιο γρήγορα.

Υπάρχουν έθνη, χώρες, λαοί που, όπως συμβαίνει και σε κάθε ανθρώπινο ον ή πράγμα που γεννιέται, μεγαλώνουν, γερνούν και πρέπει να αφήσουν τη θέση τους σε άλλους. Δίνουν αυτά που πρέπει να δώσουν, και έπειτα σβήνουν. Θα έλεγε κανείς ότι αναπαύονται για να μπορέσουν μια μέρα να ξαναξυπνήσουν και να δώσουν και πάλι θησαυρούς και πλούτη. Το έχουμε δει αυτό με όλους τους πολιτισμούς, και αυτό μάλιστα είναι και το πεπρωμένο των θρησκειών: καθεμιά αναπτύσσεται, επεκτείνει σιγά σιγά την επιρροή της, φτάνει σ' ένα πολύ ψηλό σημείο, και μετά σταματάει, σκληραίνει και χάνει τα μεγάλα κλειδιά της ζωής. Ακόμη και από τα Μυστήρια, ακόμη και από τους ναούς της αρχαίας Αιγύπτου που είχαν τα κλειδιά, τη γνώση, την εξουσία, τι απομένει τώρα; Όλοι αυτοί οι ιεροφάντες πού βρίσκονται; Όλες αυτές οι επιστήμες πού είναι; Όλα ακολούθησαν τους αναλλοίωτους νόμους της ζωής: κάθε πράγμα ή κάθε ov που γεννιέται πρέπει να πεθάνει και να παραδώσει τη θέση του. Μόνο αυτό που δεν έχει αρχή δεν έχει και τέλος.

Κοιτάξτε τι ήταν η Ελλάδα στο παρελθόν, όλους αυτούς τους καταπληκτικούς δημιουργούς που έφερε στον κόσμο: ποιητές, δραματουργούς, ζωγράφους, γλύπτες, αρχιτέκτονες, φιλοσόφους... Και τώρα... Μια χώρα συγκρίνεται μ' έναν ποταμό: η κοίτη του ποταμού είναι πάντα η ίδια, το νερό όμως που τρέχει είναι πάντα διαφορετικό, πάντα καινούργιο. Οι κάτοικοι του ποταμού, οι σταγόνες του νερού, έρχονται και φεύγουν, και ενώ έρχονται άλλες για να πάρουν τη θέση τους, χύνονται προς πι θάλασσα. Όταν φτάσουν στη θάλασσα, ζεσταίνονται από τον ήλιο, εξατμίζονται, γίνονται ανάλαφρες, αιθέριες, κι ανεβαίνουν στην ατμόσφαιρα μέχρι την ημέρα που ξαναπέφτουν σαν βροχή ή χιόνι, για να ξανακατέβουν και πάλι προς τις πεδιάδες σαν χείμαρροι και σαν ποτάμια. Είναι ένα ολόκληρο αδιάκοπο κύκλωμα.

Και τι είναι μια χώρα; Μια χώρα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ποτάμι όπου μετενσαρκώνονται διαδοχικά όντα πάντα διαφορετικά, που έρχονται από άλλα μέρη. Ή ακόμη είναι σαν ένα σπίτι που ο προορισμός του είναι να κατοικείται καμιά δεκαριά χρόνια, π.χ., από ορισμένους ενοικιαστές, μετά τα πέντε προσεχή χρόνια από άλλα πρόσωπα. Για δέκα χρόνια, υπάρχει μουσική, τραγούδια, αρμονία, μετά οι κάτοικοι αλλάζουν και βασιλεύει μια άλλη ατμόσφαιρα, πεζή ή ταραγμένη, κι όμως το σπίτι είναι πάντα το ίδιο. Με αυτόν τον τρόπο εξηγείται το πεπρωμένο πολλών χωρών: η Ελλάδα είναι πάντα η ίδια χώρα, αλλά οι κάτοικοί της δεν είναι πια οι ίδιοι που ήταν πριν από δύο ή τρεις χιλιάδες χρόνια. Κι αυτό επίσης συμβαίνει για όλες τις άλλες χώρες.

Ίσως πείτε: «Μα τότε, πώς συμβαίνει οι Θιβετιανοί, π.χ., να έχουν διατηρήσει σχεδόν τις ίδιες αντιλήψεις, τις ίδιες ιδέες, τα ίδια έθιμα, που είχαν πριν από χιλιάδες χρόνια;» Μελετήστε τον ανθρώπινο οργανισμό: τα κύτταρα που τον κατοικούν ανανεώνονται, δεν είναι πια τα ίδια, αλλά κάνουν πάντα την ίδια εργασία. Όταν ανανεώνουν το προσωπικό ενός εργοστασίου, διώχνουν μερικούς και προσλαμβάνουν άλλους, και εργάζονται μερικοί σ' έναν υπολογιστή, άλλοι σ' ένα οπτικό μηχάνημα ή σε κάποιο ηλεκτρικό κύκλωμα, όμως το καινούργιο προσωπικό που παίρνει τη θέση του παλιού έχει τις ίδιες γνώσεις και έχει ήδη εξασκηθεί να κάνει τις ίδιες δουλειές για να μπορέσει να εκπληρώσει τα ίδια καθήκοντα. Τα πνεύματα που μετενσαρκώνονται στο Θιβέτ είναι αυτά που έχουν συγγένειες με τους Θιβετιανούς και είναι έτοιμα να πάνε εκεί. Και οι Θιβετιανοί που ετοιμάστηκαν για να είναι σαν τους Γάλλους, έρχονται να ενσαρκωθούν στη Γαλλία. Γι' αυτό και υπάρχουν πολλοί αρχαίοι Θιβετιανοί στη Γαλλία, ακόμα και ανάμεσα στα παιδιά της Αδελφότητας.

θα πείτε: «Και οι Εβραίοι που τους καταδιώκουν συνέχεια από αιώνες;» Οι Εβραίοι που βασανίστηκαν ήταν όντα που ήρθαν από άλλους λαούς από ολόκληρο τον κόσμο και που είχαν ενσαρκωθεί σε εβραϊκές οικογένειες, γιατί, σύμφωνα με το κάρμα τους, έπρεπε να εκδιωχθούν και να σκοτωθούν, οι ίδιοι όμως δεν ήταν Εβραίοι από την αιωνιότητα. Σε μια στιγμή της εξέλιξής τους, ο Ουρανός τους έκανε να γεννηθούν σε εβραϊκές οικογένειες για να πληρώσουν ορισμένα χρέη... Και οι σημερινοί Έλληνες είναι επίσης άλλες ψυχές που ήρθαν να ενσαρκωθούν από αλλού... ίσως από τη Βουλγαρία, γιατί αυτές οι δύο χώρες αλληλομισήθηκαν επί πολύ καιρό. Και πολλοί Έλληνες πήγαν να ενσαρκωθούν στη Βουλγαρία για να ανταμειφτούν ή για να τιμωρηθούν, δεν ξέρει κανείς. Γιατί πολλοί άνθρωποι πάνε να ενσαρκωθούν κοντά στους παλιούς τους εχθρούς.

Όταν μισείτε κάποιον, είναι ακριβώς σαν να τον αγαπάτε: ήδη κάνετε ένα δεσμό μαζί του. Το μίσος είναι τόσο δυνατό όσο και η αγάπη. Αν θέλετε να ελευθερωθείτε από κάποιον, να μην τον ξαναδείτε πια, μην τον απεχθάνεστε, αλλά και μην τον αγαπάτε, να είστε αδιάφορος. Αν τον μισείτε, ενώνεστε μαζί του με αλυσίδες που κανείς δεν μπορεί να σπάσει, θα είστε όλο τον καιρό μαζί του και θα έχετε σχέσεις με αυτόν για αιώνες. Ναι, αυτό δεν το ξέρετε. Οι άνθρωποι φαντάζονται ότι τό μίσος κόβει τους δεσμούς. Αντίθετα, το μίσος είναι μια δύναμη που σας ενώνει με το πρόσωπο που μισείτε. Όπως η αγάπη. Αλλά, ασφαλώς, ο δεσμός είναι διαφορετικός: η αγάπη θα σας φέρει ορισμένα γεγονότα και το μίσος θα σας φέρει άλλα, αλλά όλα θα είναι το ίδιο σίγουρα και το ίδιο δυνατά όσο αυτά της αγάπης. Να αλήθειες που όλοι οι λαοί πρέπει να μάθουν, θα δουν πόσο είναι γελοίο να μισεί ο ένας τον άλλο.

Τώρα, μην παραξενεύεστε, μην προσβάλλεστε, αν σας πω ότι η Γαλλία θα αρχίσει να χάνει τις ιδιοφυΐες που έχει ακόμα. Οι καλλιτέχνες της, οι συγγραφείς της, οι φιλόσοφοι της έδωσαν σε ολόκληρο τον κόσμο εκπληκτικά πλούτη, αν όμως εξακολουθεί να γυρίζει την πλάτη στον Ουρανό, απ' όπου ακριβώς έρχονται αυτά τα πλούτη, όλες αυτές οι ιδιοφυΐες θα πάνε να ενσαρκωθούν αλλού. Γιατί τα μεγάλα πνεύματα δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την τάδε ή τάδε εθνικότητα, είναι πολίτες του σύμπαντος. Οι λαοί είναι εκείνοι που ζητάνε τη δόξα να τα δουν να γεννιούνται σ' αυτούς, αλλά αυτά, αν ρωτήσετε τη γνώμη τους, θα απαντήσουν: «Είμαστε καλά παντού στο σύμπαν: η πατρίδα μας είναι το σύμπαν». Άλλωστε, όταν φεύγει κανείς για τον άλλο κόσμο, οι εθνικότητες δεν υπολογίζονται. Αν μπορούσατε να δείτε τους Γάλλους και τους Γερμανούς στρατιώτες που σκοτώθηκαν στον τελευταίο πόλεμο πώς συναντήθηκαν επάνω! Τα τσούγκριζαν, γελούσαν μαζί και ένιωθαν τόσο βλάκες που είχαν αλληλοσκοτωθεί ενώ είναι όλοι παιδιά του Θεού!

Είναι τόσο εύκολο για τον αόρατο κόσμο να κάνει μια χώρα να κατρακυλήσει και να βάλει μια άλλη στην πρώτη γραμμή! Γιατί το κάνει αυτό;... Είναι δική του δουλειά. Π.χ., κοιτάξτε τι αντιπροσώπευε η Βουλγαρία πριν από μερικούς αιώνες: ένα τίποτα, μια χώρα πάντα φτωχιά, δυστυχισμένη, καταπιεσμένη, δεν έβγαζε ούτε συγγραφείς, ούτε καλλιτέχνες, ούτε επιστήμονες. Και τώρα αυτό αρχίζει ν' αλλάζει, γιατί ούτε η δόξα μιας χώρας ούτε η παρακμή διαρκούν αιώνια. Και η Κίνα; Πόσους αιώνες παρέμεινε κοιμισμένη, καθυστερημένη, ναρκωμένη; Και τώρα, ξυπνάει και κάνει ολόκληρο τον κόσμο να τρέμει. Πώς εξηγείται αυτό; Ποιος τα διευθύνει όλα αυτά; Και για ποιο λόγο;...

Όλα κατευθύνονται από επάνω: είναι οι ουράνιες Ιεραρχίες που αποφασίζουν, και γι αυτές είναι εύκολο. Αυτό συμβαίνει όπως και με τη βοήθεια που δίνουν στις φτωχές χώρες. Πάρτε μια χώρα πολύ δυστυχισμένη, υπανάπτυκτη απ' όλες τις απόψεις... Να όμως που μια άλλη χώρα, πιο προχωρημένη και πιο πλούσια, της στέλνει μια ομάδα από μηχανικούς, οικονομολόγους, τεχνικούς: σε λίγα χρόνια είναι ικανοί να την κάνουν να ορθοποδήσει. Ο αόρατος κόσμος κάνει τό ίδιο: στέλνει μηχανικούς, επιστήμονες, καλλιτέχνες, δηλαδή ένα ολόκληρο επιτελείο από επίλεκτες ψυχές, και να, ανορθώνουν έναν ολόκληρο πολιτισμό. Αρκεί μάλιστα καμιά φορά και μόνο ένας εξαίρετος πολιτικός και μια χώρα ανορθώνεται μέσα σε λίγα χρόνια.

Μπορεί μερικοί από σας να δυσαρεστηθούν και να προσβληθούν που με ακούνε να λέω ότι η χώρα τους κοιμάται, μα αυτό δεν εξαρτάται από μένα, εγώ απλώς διαπιστώνω. Δεν έχω κανένα σοβινισμό, καμιά προκατάληψη, δεν είμαι ούτε Βούλγαρος, ούτε Γάλλος είμαι ένας πολίτης του σύμπαντος, είμαι ένας γιος του ήλιου. Ναι, δεν ανήκω ούτε και στη γη. Λοιπόν, γιατί να τσακώνομαι για τη Βουλγαρία, για την Ελλάδα ή για τη Γαλλία; Είμαι πάνω από σύνορα. Διαπιστώνω όμως πως στις χώρες των Σλάβων σήμερα οι επιστήμονες προχώρησαν περισσότερο στις παραψυχικές ανακαλύψεις: την τηλεπάθεια, την ψυχομετρία, τη διορατικότητα, τη ραδιοαισθητική. Ακόμη κι αν προς το παρόν φαινομενικά η κατάσταση δεν εξελίσσεται καθόλου προς αυτή την έννοια, η Ρωσία θα εγκαταλείψει μια μέρα τη μαρξιστική φιλοσοφία και οι κομμουνιστές θα γίνουν αδελφοί της μεγάλης Παγκόσμιας Λευκής Αδελφότητας.

Κι όμως, αυτή η πρόοδος των Ρώσων στον παραψυχικό τομέα δεν είναι παρά το ένα εκατοστό αυτών που σας έχω αποκαλύψει εδώ και χρόνια. Μια μέρα όμως η Επιστήμη των Μυστών θα διαδοθεί σε ολόκληρο τον κόσμο. Ασφαλώς, όχι στους πιο ανώτερους βαθμούς της, γιατί θα μείνει ένα όριο, ένα απαγορευτικό: οι άνθρωποι δε θα έχουν πρόσβαση στα τελικά μυστικά, δεν είναι ακόμα αρκετά έτοιμοι για να τα λάβουν, γιατί από τη φύση τους είναι πάντα διατεθειμένοι να χρησιμοποιούν όλες τις ανακαλύψεις για να κυριαρχούν, να επωφελούνται, να απομυζούν. Σε λίγο όμως ορισμένες αλήθειες θα γίνουν γνωστές και θα βγουν στο φως σε ολόκληρο τον κόσμο, και θα είναι ο ερχομός του ηλιακού πολιτισμού.

«Ο άνθρωπος κύριος του πεπρωμένου του»