Μετενσάρκωση – Μετεμψύχωση.

Η λέξη «κάρμα» στην κυριολεξία της σημαίνει «πράξη». Μέσα σ’ αυτόν τον «Νόμο των πράξεων» υπάρχει ένας κύκλος αίτιου και αιτιατού. Πιο απλά, έχουμε ζήσει τις ζωές μας είτε σπέρνοντας σπόρους είτε πετώντας πέτρες. Συνεπώς θα αθροίσουμε τα αποτελέσματα των πράξεων μας, καλών ή κακών. Δεδομένου ότι στο σύμπαν δεν υπάρχει χρόνος, ο κύκλος αίτιου-αιτιατού μπορεί να επεκταθεί σε πολλές ζωές.

Ο χρόνος που περνάμε στη γη δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια αυταπάτη, αφού είναι ένας περιορισμός που ισχύει μόνο για το φυσικό σώμα και τον φυσικό κόσμο. Τα αποτελέσματα των σημερινών μας πράξεων μπορεί να μη φανούν σε αυτή η ζωή, ούτε και στην επόμενη. Εξαρτάται από την ένταση, τη δύναμη και τη σοβαρότητα των πράξεων αυτών.

Όσες πράξεις έχουν χαραχτεί βαθιά μέσα στην ψυχή μας θα παραμείνουν εκεί μέχρι να σβήσουν και να αποκατασταθεί η ισορροπία και η ψυχική μας ηρεμία. Το κάρμα είναι η ευκαιρία της ψυχής για πρόοδο. Μόλις η ψυχή μάθει ότι οι πράξεις της έχουν συνέπειες, δε θα χρειαστεί να ξαναδημιουργήσει δύσκολο κάρμα στο μέλλον.

Η τύχη δεν εγκαταλείπει τον άνθρωπο, όσο η εσωτερική του φύση είναι ισχυρότερη και όσο αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα και το πεπρωμένο με εσωτερική ανωτερότητα και αγάπη. Το κακό μπορεί να παρεμποδιστεί αλλά όχι να καταργηθεί για πάντα. Απλώς, πρέπει να αντιμετωπιστεί, γιατί αλλιώς θα επιστρέφει συνέχεια.

Έχετε σκεφτεί τί ήσασταν στην προηγούμενη ζωή σας; Ιέρεια στο μαντείο των Δελφών; Αλχημιστής στο Μεσαίωνα; Κυρία της Αυλής του Λουδοβίκου του 14ου; Ηθοποιός του βωβού κινηματογράφου; Ή μήπως είστε νεαρή ψυχή και αυτή είναι η πρώτη σας ενσάρκωση;

Ο καλύτερος τρόπος για να μιλήσεις για ένα μεταφυσικό φαινόμενο είναι να χρησιμοποιήσεις σαν αφετηρία την προσωπική σου εμπειρία. Τα πράγματα όμως περιπλέκονται αν κοιτάξει κανείς αναφορές κάποιων άλλων παγκοσμίως γνωστών περιπτώσεων, που όχι μόνο περιγράφουν θεούς και ημίθεους, αλλά άτομα καθημερινά, όπως οι παντοπώλες και οι ιερείς μιλούν γλώσσες που δε διδάχτηκαν ποτέ και χορεύουν χορούς που μέχρι εκείνη τη στιγμή αγνοούσαν ακόμα και την ύπαρξή τους.

Αναδρομές σε προηγούμενες ζωές έχουν παρατηρηθεί μέσω της ύπνωσης. Κατά τη διάρκεια αυτών των αναδρομών διαπιστώθηκε ότι πολλοί από τους υπνωτιζόμενους «γύριζαν» πίσω σε ένα μακρινό χρόνο και ανακάλυπταν ότι έχουν ζήσει κάπου αλλού με κάποιο άλλο σώμα, σε άλλη εποχή.

Σε όλες αυτές τις αναδρομές υπάρχουν κάποια γενικά χαρακτηριστικά : Το πρώτο είναι ότι όλες οι εμπειρίες είναι οπτικές και το υποκείμενο τις αντιλαμβάνεται σαν αληθινές και ζωντανές. Το υποκείμενο νιώθει ότι τις εικόνες αυτές δεν τις φτιάχνει το υποκείμενο με το νου αλλά αισθάνεται να τις παρακολουθεί, σα να παρακολουθεί μια ταινία. Άλλοτε οι υπνωτισμένοι βλέπουν από ψηλά την κατάσταση και άλλες ταυτίζονται με ένα χαρακτήρα και βιώνουν τα συναισθήματα, τις σκέψεις του σαν να ήταν δικά τους.

Ο όρος μετενσάρκωση αναφέρεται στην πίστη ότι η αθάνατη ψυχή του ανθρώπου ακολουθεί έναν κύκλο «ενσαρκώσεων», καταλαμβάνοντας πολλά διαφορετικά σώματα και ζώντας πολλές διαφορετικές ζωές.

Η πίστη στη μετενσάρκωση υπήρξε βασικό στοιχείο πολλών παλαιότερων και σημερινών θρησκειών, όπως ο ινδουισμός, ο βουδισμός και ο γνωστικισμός. Ο Πλάτωνας αναφέρεται πολλές φορές στην αθανασία της ψυχής και στην πίστη του στη μετενσάρκωση, ενώ στο «βιβλίο των νεκρών» των αρχαίων Αιγυπτίων γίνεται λεπτομερής αναφορά για το ταξίδι της ψυχής από τη μία ζωή στην επόμενη. Ο Χριστιανισμός είναι μία από τις ελάχιστες θρησκείες που απορρίπτουν την ιδέα της επαναφοράς της ψυχής στον κόσμο, τοποθετώντας την μετά θάνατον, στην κόλαση ή τον παράδεισο.

Στην πλειονότητα τους οι περισσότερες θρησκείες υποστηρίζουν τον ατελείωτο κύκλο της ψυχής από σώμα σε σώμα μέσα στο χρόνο.

Οι έννοιες μετενσάρκωση και μετεμψύχωση, παρότι αναφέρονται στην ίδια πίστη και μοιάζουν να περιγράφουν παρόμοιες έννοιες, δεν είναι στην ουσία τους ίδιες, αλλά περιγράφουν διαφορετικά στάδια εξέλιξης.

Με τον όρο μετενσάρκωση, αναφερόμαστε στη δυνατότητα της ανθρώπινης ψυχής, να επανέρχεται ξανά και ξανά στο φυσικό επίπεδο, καταλαμβάνοντας διαφορετικά σώματα κάθε φορά και ζώντας μια πολύ διαφορετική ζωή.

Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, η ανθρώπινη ψυχή είναι ένα αθάνατο και αναλλοίωτο κομμάτι του Θεού. Αυτή η «θεϊκή πνοή» δίνει ζωή σε ένα σώμα, το οποίο έρχεται στη Γη για να ζήσει μια σειρά εμπειριών και να μάθει μια σειρά μαθημάτων, που θα του επιτρέψουν να βελτιωθεί σταδιακά μέσα στο χρόνο και να επανέλθει ξανά στην αρχική του πηγή, στο Θεό.

Κάθε ενσάρκωση δηλαδή είναι μια ευκαιρία να ξεδιπλώσει η ψυχή το μεγαλείο της και να διδαχθεί μέσα από εμπειρίες και βιώματα στο φυσικό επίπεδο. Μετά το τέλος μιας συγκεκριμένης ενσάρκωσης (δηλαδή μετά το θάνατο του προσώπου), η ψυχή ελευθερώνεται, καταλαμβάνει ένα καινούριο σώμα και επανέρχεται στη Γη, συνεχίζοντας το αιώνιο ταξίδι της, μέχρι να φτάσει στο μέγιστο των δυνατοτήτων της, οπότε ο κύκλος των ενσαρκώσεων σταματάει και η ψυχή ενώνεται ξανά με το Θεό, ολοκληρώνοντας την αποστολή της.

Αυτή η εναλλαγή ζωών δεν είναι τυχαία, αλλά ακολουθεί μια σταδιακή εξελικτική πορεία. Τα μαθήματα και οι γνώσεις που αποκτούνται σε προηγούμενες ζωές είναι η κληρονομιά μας για τις επόμενες.

Αν κάποιος, για παράδειγμα, υπήρξε διαπρεπής ζωγράφος σε μια παλιότερη ζωή, είναι πολύ πιθανό στην επόμενη να έχει «συγκρατήσει» μια ιδιαίτερη κλίση και δεξιοτεχνία στη ζωγραφική, ακόμα και αν ασχοληθεί με ένα εντελώς διαφορετικό επάγγελμα. Κάθε ζωή προσφέρει έναν πλούτο εμπειριών και βιωμάτων (πολλές φορές επίμονων), με σκοπό την άνοδο της ψυχής και την εξύψωση των δυνατοτήτων της. Έτσι με τις γνώσεις και τα μαθήματα που έχουμε πάρει στην μία ζωή προχωράμε σε μία επόμενη που θα μας προσφέρει μια σειρά διαφορετικών «μαθημάτων ψυχής».

Εάν έχουμε αποτύχει να συλλάβουμε την ουσία μιας εμπειρίας που αντιμετωπίσαμε σε μια ενσάρκωση, το μάθημα αυτό θα επαναληφθεί στην επόμενη, μέχρι η ωριμότητα της ψυχής μας να είναι έτοιμη να το δεχτεί και να προχωρήσει στην εξελικτική της πορεία. Για παράδειγμα σε μια ζωή βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια βαριά ασθένεια, με σκοπό να βιώσουμε το φυσικό πόνο και να απαλλαγούμε από το φόβο του θανάτου. Μέσα από την αποδοχή της εμπειρίας και την ωρίμανση της ψυχής, παίρνουμε το μάθημα που μας προσφέρει η εμπειρία και προχωράμε ωριμότεροι και πιο έμπειροι στην επόμενη ζωή, όπου δε θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε μια παρόμοια κατάσταση. Εάν όμως, υπό το βάρος της επίπονης κατάστασης κάποιος παραιτηθεί (π.χ. με αυτοκτονία) και αρνηθεί ή αποτύχει να καταλάβει το νόημα του βιώματος, είναι πολύ πιθανό να ξαναβρεθεί αντιμέτωπος με την ίδια κατάσταση σε μια επόμενη ζωή.

Το είδος των εμπειριών που θα ζήσουμε σε μια δεδομένη ζωή είναι αποτέλεσμα των επιλογών μας και των ανολοκλήρωτων μαθημάτων, που κουβαλάμε από προηγούμενες ζωές. Το «κάρμα» μας δηλαδή.

Η μετενσάρκωση είναι το αέναο ταξίδι της ψυχής προς την ολοκλήρωση, καταλαμβάνοντας διαφορετικά σώματα στο χώρο και το χρόνο, με σκοπό την επαναφορά στην αρχική «Πηγή».

Ο όρος μετεμψύχωση αναφέρεται στο ίδιο εξελικτικό ταξίδι της ψυχής, προς τη βελτίωση και την ολοκλήρωση, αλλά μιλάει για την πορεία της στα αρχικά της στάδια.

Μια ψυχή πριν φτάσει σε ανώτερα επίπεδα και μπορέσει να βιώσει τις ανάλογες εμπειρίες, πρέπει πρώτα να βιώσει τα αρχικά στάδια της δημιουργίας. Μια παλιά φράση των μαγισσών περιγράφει με ακρίβεια αυτή την εξελικτική πορεία : «Στον ατελείωτο κύκλο της ζωής, θα περάσεις από όλα τα πράγματα και θα καθίσεις σε όλες τις θέσεις. Η πέτρα θα γίνει φυτό και το φυτό ζώο. Το ζώο θα γίνει Άνθρωπος και ο άνθρωπος θα γίνει Θεός.»

Η μετεμψύχωση αναφέρεται σ’ αυτά τα πρώτα στάδια της ψυχής, όπου το ταξίδι της περνάει μέσα από τις πρωταρχικές και πρωτόγονες εμπειρίες, πριν μπορέσει να περάσει στο στάδιο της μετενσάρκωσης, τη μεταβίβαση δηλαδή της ψυχής σε ανθρώπινο σώμα.

Έτσι στα πρώτα στάδια η ψυχή παίρνει τα πρώτα της μαθήματα μέσα από όλα τα στοιχεία της δημιουργίας. Γίνεται ορυκτό, φυτό, ζώο και καταλήγει στον άνθρωπο για να συνεχίσει το δεύτερο και σημαντικότερο μέρος του ταξιδιού προς την ολοκλήρωση.

Τί εξηγείται με την μετενσάρκωση ;

Η ομοφυλοφιλία : Πιστεύεται ότι οι άνδρες ομοφυλόφιλοι είναι οι ψυχές που πήραν ένα ανδρικό σώμα ύστερα από πολλές διαδοχικές ζωές σε γυναικεία σώματα.

Η επιληψία : Θεωρείται πως είναι αποτέλεσμα κατάχρησης της σεξουαλικής ενέργειας ή σπατάλης του ψυχικού σθένους σε περασμένες ζωές.

Διάφοροι ψυχολογικοί φόβοι που οφείλονται σε τραύματα από προηγούμενες ζωές.

Ο κεραυνοβόλος έρωτας : Υπάρχει η θεωρία ότι ο κεραυνοβόλος έρωτας είναι ο έρωτας ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που είχαν αγαπηθεί και σε προηγούμενες ζωές.

Εκδοχές για το Φαινόμενο των αναδρομών σε προηγούμενες ζωές

Οι υπνωτισμένοι άνθρωποι μπορούν να γίνουν εξαιρετικοί δέκτες υποβολής, αλλά και αυθυποβολής. Όλοι οι υπνωτισμένοι άνθρωποι καθοδηγούνται από τους υπνωτιστές τους και όσο πιο πιστά κάνουν ότι τους λέει ο υπνωτιστής τόσο καλύτερο το αποτέλεσμα της ύπνωσης. Οι άνθρωποι με ισχυρή θέληση και Εγώ δεν μπορούν εύκολα να υπνωτιστούν γιατί δε παραδίνονται «στα χέρια του υπνωτιστή». Όσον αφορά την αυθυποβολή, είναι ένα φαινόμενο τόσο ισχυρό, ώστε να μας κάνει να βλέπουμε πράγματα που δεν υπάρχουν, μόνο και μόνο γιατί επιθυμούμε πολύ να τα δούμε.

Κρυπτομνησία (κρυμμένη μνήμη) : Η θεωρία αυτή ισχυρίζεται ότι δε θυμόμαστε όλα όσα βλέπουμε, ακούμε, μυρίζουμε, γευόμαστε και ότι πολλά από αυτά υπάρχουν αποθηκευμένα στο ασυνείδητο. Στον υπνωτισμό, ανασύρουμε στην επιφάνεια τις κρυμμένες αυτές μνήμες. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή οι αναδρομές σε προηγούμενες ζωές μπορεί να είναι μια πνευματική ανάπλαση των αναμνήσεων που έχουμε συλλέξει από ταινίες, μυθιστορήματα, πραγματικά, καθημερινά περιστατικά.

Εκτός από την κρυμμένη μνήμη υπάρχει και η κληρονομημένη μνήμη. Πρόκειται για την περίφημη θεωρία του Καρλ Γιουνγκ, σύμφωνα με την οποία εκτός από τα γεννητικά στοιχεία της προσωπικότητάς μας κληρονομούμε και την ανάμνηση. Ένα ευαίσθητο παιδί μπορεί ακόμη και από την κοιλιά της μητέρας του να συλλάβει ιστορίες από τους ανθρώπους του άμεσου περιβάλλοντος του τηλεπαθητικά.

Παράλληλα κινείται και η θεωρία των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων του εγκεφάλου που υπάρχουν και όταν οι πομποί τους παύουν να εκπέμπουν. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία οι άνθρωποι που υπνωτίζονται και κάνουν αναδρομή σε προηγούμενες ζωές δε σημαίνει ότι είχαν απαραίτητα ζήσει σε αυτήν την εποχή. Σημαίνει ότι τη στιγμή της ύπνωσης ταυτίστηκαν με κύματα μνήμης άλλου ατόμου και προς στιγμήν είναι το άλλο άτομο, το εγώ μας δηλαδή βρίσκει τις μνήμες διαφόρων προσώπων κι ταυτίζεται με αυτές.

Κάρμα : Είναι ο νόμος του σύμπαντος που ορίζει ότι κάθε σκέψη, λόγος ή πράξη ενός ανθρώπου πρέπει να επιστρέψει πάλι σ’ αυτόν.

Ενδείξεις προηγούμενης ζωής

Οι συγκρούσεις, οι αρνητικές μας αντιδράσεις, οι έντονες αντιπάθειες με κάποια άτομα είναι κατάλοιπα από μια σχέση μαζί τους σε προηγούμενες ζωές. Είναι αναμνήσεις από προβλήματα που είχαμε μαζί τους και δεν έχουν επέλθει ακόμα. Το κλειδί ή η διαδικασία για να «καθαρίσουμε» τα τωρινά αρνητικά συναισθήματα είναι αντί να τα αγνοούμε, να επανεξετάσουμε αν αυτή η ανεξήγητη έχθρα έχει τις ρίζες της σε εμπειρίες κάποιας προηγούμενης ζωής.

Όταν κάποιος μας έλκει, λέμε ότι «ταιριάζει η χημεία μας». Αυτό σημαίνει ότι με τα άτομα αυτά είμαστε στο ίδιο θετικό επίπεδο ενεργειακής δόνησης, έχουμε κάποια κοινά ενδιαφέροντα. Όταν έχουμε ανεξήγητα καλά συναισθήματα απέναντι σε κάποιο άτομο, όταν κάτι ιδιαίτερο μας έλκει κοντά του, αυτό επιβεβαιώνει ότι είχαμε πολύ θετικές εμπειρίες μαζί του σε προηγούμενες ζωές.

Το σπουδαίο όμως είναι όταν βρεθούμε με άτομα που δεν είμαστε στο ίδιο θετικό επίπεδο δόνησης. Εδώ πρέπει να προσπαθήσουμε να τους βοηθήσουμε αν χρειάζονται τη βοήθειά μας. Αυτοί που τυχαίνει να βρεθούν στην ίδια οικογένεια, μπορεί να ήταν φίλοι σε μια άλλη ζωή, μπορεί όμως και εχθροί, που θέλουν με αυτόν τον τρόπο να λύσουν καρμικά προβλήματα. Συνήθως το δικαίωμα επιλογής γονιών έχουν οι ανεπτυγμένες ψυχές.

Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι. Δεν επιστρέφουμε με ίδιες δυνάμεις στη γη. Μερικοί διαθέτουν μεγαλύτερες δυνάμεις από άλλους επειδή τις έχουν συσσωρεύσει από θετικές πράξεις, από προηγούμενες ζωές.

Η γήινη οικογένεια μας επιλέχθηκε κατά πάσα πιθανότητα για να μας εκθέσει σε κάποια τάση που υπάρχει ήδη στην ψυχή μας, με τελικό σκοπό να εκλεπτύνουμε την ικανότητά μας να αγαπάμε. Είναι πολύ πιθανό η ψυχή μας να επέλεξε εν μέρει το μέρος που θα γεννηθεί και τη συγκεκριμένη οικογενειακή δυναμική, έτσι ώστε να θεραπεύσει λανθασμένες τάσεις, όπως την αυταρέσκεια, τη μισαλλοδοξία, την εκδικητικότητα και την υποκριτική ευλάβεια ή το θυμό, την ανυπομονησία, την ισχυρογνωμοσύνη και βέβαια την αλαζονεία, τα κόμπλεξ κατωτερότητας ή ανωτερότητας. Επίσης, την ανυπακοή, την περιφρόνηση των αισθημάτων των άλλων, την υποκρισία και τη συμπεριφορά που γελοιοποιεί τους άλλους.

Η σωματική υγεία μας είναι μια αντανάκλαση του κάρμα το οποίο αντιμετωπίζουμε σε αυτή τη ζωή. Αν αρρωστήσουμε, αυτό μπορεί να γίνει επειδή η ψυχή πρέπει να μάθει από αυτή την άσχημη εμπειρία, κάτι που αδυνατούμε να καταλάβουμε με το συνειδητό μας νου.

Οι ασυνήθιστες εμπειρίες άμεσης σύνδεσης με κάποιον άλλον –όπως  ο κεραυνοβόλος ερωτάς, δείχνουν κατά πάσα πιθανότητα την ύπαρξη μιας δυνατής σχέσης σε προηγούμενη ζωή. Ένα σημάδι στο σώμα, μια παράξενη συνήθεια, ξεχωριστές ικανότητες ή ταλέντα, οι παγιωμένες αντιλήψεις για τη ζωή δείχνουν τα σημάδια που άφησαν οι προηγούμενες ζωές. Ένα θανάσιμο τραύμα προηγούμενης ζωής αντιστοιχεί σε ένα σημάδι που έχουμε στο σώμα μας εκ γενετής.

Οι προτιμήσεις μας μπορεί να μας δίνουν πληροφορίες για προηγούμενες ζωές, π.χ. κοιτάμε με λαχταρά και ιδιαίτερο θαυμασμό φωτογραφίες από κάποια χώρα ή μας αρέσουν τα έπιπλα της πρώτης αμερικανικής περιόδου, η κινέζικη πορσελάνη κλπ. Αυτές οι προτιμήσεις μπορεί να δείχνουν μια καλή και υπέροχη προηγούμενη ζωή σ’ αυτή την εποχή ή σ’ εκείνη τη χώρα.

Αν είχαμε ζήσει μια ή περισσότερες ζωές απελπισίας, σαν πατέρας ή μητέρα μιας μεγάλης οικογένειας που αδυνατούσαμε να τη ζήσουμε, μπορεί τώρα να είμαστε ιδιαίτερα επιφυλακτικοί απέναντι στις οικογενειακές δεσμεύσεις και υποχρεώσεις.

Οι πραγματικές συνθήκες ζωής πάνω στη γη συνήθως θέτουν όρια στην ανάπτυξη των ικανοτήτων και στη διευθέτηση του κάρμα. Υπάρχει όριο στον αριθμό των προβλημάτων που μπορούμε να αντιμετωπίσουμε στη ζωή μας. Μερικές ψυχές επιλέγουν δύσκολες προκλήσεις. Γεννιούνται σε ένα δυσλειτουργικό περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από περιορισμούς και κακομεταχείριση. Αυτές οι ψυχές πολλές φορές δοκιμάζουν τα όρια της αντοχής τους, της υπομονής και της συγχώρεσης. Μπορεί να ήταν πιο αισιόδοξες ως προς το τί ήθελαν να αντιμετωπίσουν σ’ αυτή τη ζωή. Πριν τη γέννηση ήταν σίγουρες ότι θα έβρισκαν τη δύναμη να ξεπεράσουν τη μνησικακία που θα τους προξενούσε το γήινο περιβάλλον και να μπορέσουν να θεραπεύσουν το δυσλειτουργικό οικογενειακό σύστημα. Πρέπει όμως να το αντέξουν για να προετοιμάσουν έτσι τη διάβασή τους στο ανώτερο εξελικτικό τους στάδιο. Όσο λιγότερη γήινη πείρα έχει η ψυχή, τόσο πιο συχνά ξαναγεννιέται για να μάθει.

Το διάστημα ανάμεσα σε διαδοχικές ζωές μπορεί να κυμαίνεται από μερικά χρόνια γήινου χρόνου έως εκατοντάδες χρόνια – λένε ότι οι νέες και άπειρες ψυχές θέλουν 8 χρόνια περίπου. Οι πιο παλιές ψυχές μπορεί να επιλέγουν την ενσάρκωση τους για να επιδιώξουν ένα συγκεκριμένο σκοπό στη γήινη ζωή τους, ο χρόνος για αυτές τις ψυχές είναι από 60 με 80 γήινα χρόνια. Είναι οι ψυχές που συνήθως έχουν «καθαριστεί» από τα περισσότερα καρμικά τους χρέη κι είναι το επίπεδο ψυχικής ανάπτυξης. Οι πολύ εξελιγμένες ψυχές ξαναγεννιούνται μετά από 230 και άνω χρόνια και επιστρέφουν για να συνεισφέρουν στην ανάπτυξη της ανθρωπότητας. Συνήθως αυτές οι εξελιγμένες ψυχές, επειδή υπάρχει μια θεϊκή σύνδεση, όταν ενσαρκώνονται στη γη προσελκύουν μεγάλες ευκαιρίες αλλά και μεγάλες προκλήσεις. Ακραίες συνθήκες ζωής μπορεί να τους αναγκάσουν να υποχωρήσουν σε πολύ βαθιά επίπεδα του εαυτού τους. Μέσα από τον πόνο, τα δεινά και την έκσταση λαμβάνουν καθοδήγηση προς τον ανώτερο εαυτό τους και το Θεό.

Ο παράλογος φόβος που έχουν μερικοί για τα αεροπλάνα, τα πλοία, τα βαθιά νερά κλπ, δείχνουν φόβο που προήλθε από τραυματική εμπειρία κάποιας προηγούμενης ζωής. Οι ικανότητές μας, οι διανοητικές μας δυνάμεις και άλλα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μας ή του σώματός μας επαναλαμβάνονται σε πολλές ζωές όπως και στην τωρινή.

Οι πραγματικές μεταφυσικές ικανότητες είναι αποτέλεσμα εκπαίδευσης σε ειδικούς ναούς σε παλιές ζωές. Τα άτομα αυτά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε αρκετές ζωές ανέπτυσσαν τις εξωσωματικές εμπειρίες, το διαλογισμό, τη διόραση και γενικά οποιοδήποτε μεταφυσικό χάρισμα.

Μια ψυχή μπορεί να θυσιαστεί σε μια ζωή, για να πληρώσει έτσι ένα καρμικό χρέος και να μεταπηδήσει γρηγορότερα σε ανώτερα επίπεδα. Ένας πρόωρος θάνατος παιδιού μπορεί να δώσει στους γονείς την ευκαιρία να βιώσουν μια βαθύτερη πνευματική αφύπνιση από εκείνη που θα είχαν με οποιονδήποτε τρόπο.

Οι σημαντικότερες πράξεις που μπορούμε να κάνουμε για να προοδεύσουμε ως ψυχές είναι να βοηθάμε τους ανθρώπους που συναντάμε στο δρόμο της ζωής μας. Είναι πολύ σημαντικό η υπηρεσία που προσφέρουμε στους άλλους να γίνεται όχι με πνεύμα ελεημοσύνης αλλά ως μια διακαής ανάγκη για να εκπληρώσουμε την αποστολή μας.

ΚΛΕΙΔΙ ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΖΩΕΣ

Το κλειδί για την ανάμνηση των προηγούμενων ζωών μας είναι μια αναδρομική άσκηση : Βυθισμένοι σε βαθύ διαλογισμό πρέπει να πραγματοποιήσετε μια αναδρομική ανακεφαλαίωση όλων των γεγονότων που έχουν εμφανιστεί στη ζωή σας, από το παρόν στο παρελθόν. Πρέπει να προσπαθήσετε να θυμηθείτε όλα τα δρώμενα γεγονότα με αντίστροφη σειρά αρχίζοντας με τα τελευταία μέχρι να επιστρέψετε στα πρώτα γεγονότα της παιδικής ηλικίας σας.

Μπορούμε να θυμηθούμε όλες τις μνήμες της παιδικής ηλικίας μας με την αναδρομική άσκηση κατά τη διάρκεια των στιγμών που αποκοιμόμαστε. Σε εκείνες τις στιγμές μπορούμε να εξασκηθούμε για να θυμηθούμε τις τελευταίες εμπειρίες της προηγούμενης  μετενσάρκωσής μας. Έτσι, σε μια αναδρομική σειρά, μπορούμε να επανεξετάσουμε ολόκληρες τις προηγούμενες μετενσαρκώσεις μας.

Το σημαντικό πράγμα είναι αυτή η αναδρομική άσκηση να γίνει κατά τη διάρκεια των στιγμών που αποκοιμόμαστε. Έτσι, στα οράματα στον ύπνο μας, θα θυμηθούμε όλες τις προηγούμενες ζωές μας. Στις στιγμές που αποκοιμόμαστε, η ψυχή βγαίνει από το φυσικό σώμα και ταξιδεύει σε όλους τους υπερευαίσθητους κόσμους. Ξαναζούμε τις προηγούμενες μετενσαρκώσεις μας στους εσωτερικούς κόσμους.

Η μετενσάρκωση σε άλλες εποχές :

Ο Σωκράτης πίστευε πως η εξέλιξη της ψυχής γίνεται μέσα από πολλές ζωές. Μέσα από τα συγγράμματα του Πλάτωνα φαίνεται η πίστη στην πεποίθηση ότι περνάμε από πολλά σώματα στο δρόμο προς την υπέρτατη ολοκλήρωση και χαρακτηριστική είναι η φράση στους «Νόμους» που μιλάει για την ιδέα του κάρμα : «Ω έφηβε ή νεανία που νομίζεις πως σε παραμέρισαν οι Θεοί, μάθε πως αν γίνεις χειρότερος θα χειροτερέψει και η ψυχή σου και αν γίνεις καλύτερος θα καλυτερέψει, σε κάθε διαδοχή ζωής και θανάτου θα πράξεις και θα υποφέρεις ό,τι σου αρμόζει».

Την ίδια θέση εκφράζει και σε άλλα του έργα, όπως στη «Δημοκρατία», βιβλίο 1, όπου γράφει : «Όταν λες οι ψυχές διάλεξαν τις ζωές τους, ταξίδεψαν μέχρι την πεδιάδα της Λήθης… Το δειλινό μαζεύτηκαν στην όχθη του ποταμού της Λησμονιάς και όσες ήταν άμυαλες ήπιαν ακόμη περισσότερο απ’ όσο χρειαζόταν. Καθώς η καθεμιά έπινε, ξεχνούσε τα πάντα. Τα μεσάνυχτα ξάπλωσαν να αναπαυθούν και τότε ακούστηκαν βροντές και έγινε σεισμός και μέσα σε μια στιγμή οι ψυχές πετάχτηκαν προς τα νέα κορμιά τους, εδώ και εκεί, σαν αστέρια που πέφτουν». Το απόσπασμα αυτό δίνει τη δική του απάντηση στο ερώτημα που τίθεται σχετικά με το γιατί δε θυμόμαστε τις προηγούμενες ζωές μας.

Στα «Αιγυπτιακά απόκρυφα αποσπάσματα» ο Ερμής ο Τρισμέγιστος λέει για τη μετενσάρκωση : «Η ψυχή περνά από μορφή σε μορφή και οι κατοικίες που αλλάζει στην πορεία της είναι πάμπολλες. Εγκαταλείπεις το σαρκίο σου σαν παλιό ρούχο και σαν ρούχο το αναδιπλώνεις».

Στις ανατολίτικες θρησκείες η μετενσάρκωση θεωρείται η φυσική ροή των πραγμάτων, η ζωή στη γη είναι ένα είδος «σχολείου», όπου οι ψυχές έρχονται και ξανάρχονται προκειμένου να εξελιχθούν μέσα από τα μαθήματα που παίρνουν σε κάθε ενσάρκωση.

Σημαντικοί άνθρωποι που μίλησαν για τη Μετενσάρκωση :

Τοστόι : Οι πράξεις της προηγούμενης ζωής δίνουν κατεύθυνση στην τωρινή.

Καρλ Γιουνγκ : Η ζωή μου όπως τη ζούσα, μου θύμιζε συχνά ένα διήγημα που δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος. Είχα το συναίσθημα πως ήμουν ένα κομμάτι της ιστορίας, μια παράγραφος που της έλειπε η προηγούμενη και η επόμενη παράγραφος. Μου ήταν εύκολο να φανταστώ πως είχα ζήσει σε προηγούμενους αιώνες και πως είχα αντιμετωπίσει ερωτήματα που δεν ήμουν ακόμη σε θέση να απαντήσω, και πως θα έπρεπε να γεννηθώ ξανά γιατί δεν είχα εκπληρώσει το έργο που μου είχε ανατεθεί. Όταν πεθάνω οι πράξεις μου θα με ακολουθήσουν, έτσι φαντάζομαι πως θα συμβεί, θα πάρω μαζί μου ό,τι έχω πράξει.

Γκαίτε : Είμαι σίγουρος ότι έχω ξαναβρεθεί εδώ που κάθομαι σήμερα, χίλιες φορές και ελπίζω να ξαναβρεθώ άλλες τόσες.

Η μετενσάρκωση στην αρχαία Ελλάδα

Το ανήσυχο και διψασμένο για γνώση ανθρώπινο πνεύμα δεν αρκείται στην έρευνα και στην ανακάλυψη των νόμων που είναι βασικοί για την εξέλιξη και την εκτέλεση του προορισμού του πάνω στη γη. Με αγωνία ενδιαφέρεται να μάθει τι πρόκειται να συμβεί μετά θάνατον, τι θα γίνει η ψυχή του, θα επιζήσει η γήινη προσωπικότητά του, θα επανέλθει στη Γη για να εμψυχώσει ένα άλλο σώμα και πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Οι αρχαίοι διανοητές εξετάζουν το φυσικό σώμα του ανθρώπου όχι ως κάτι ξεχωριστό, όπως κάνει η σύγχρονη επιστήμη (ανατομικά, βιολογικά, φυσιολογικά) αλλά πάντοτε σε σχέση με την ψυχή που εδρεύει σε αυτό. Χάρη στην ψυχή το σώμα κινείται, λειτουργεί, ζει. Είναι απλώς το όργανο που αυτή χρησιμοποιεί. Σώμα χωρίς ψυχή είναι αδιανόητο.

Για τους πυθαγόρειους και πλατωνικούς η λέξη άνθρωπος σήμαινε κάτι πολύ περισσότερο από τον ορατό άνθρωπο και, στην κυριολεξία, με τον όρο αυτόν εννοούσαν αποκλειστικά τον άνθρωπο ως το πνεύμα και την ψυχή, την ενσαρκωμένη προσωρινά στο ανθρώπινο σώμα. «Άνθρωπος εστί ψυχή σώματι χρωμένη» (Πλάτων). Η ψυχή έλκει την καταγωγή της από το νοητικό πεδίο, για να εκδηλώσει τη διαπλαστική και οργανική της ικανότητα. Κατέχει διάμεση θέση μεταξύ νοητού και αισθητού και έρχεται να εμψυχώσει τα σώματα, γεννώντας τον χώρο και τον χρόνο. Αποτελεί τμήμα της παγκόσμιας ψυχής του κόσμου, η οποία μερίζεται σε ατομικές ψυχές, με σκοπό την απόκτηση της εμπειρίας του υλικού πεδίου.

Η σπείρα της κάθαρσης

Το θέμα της μετενσάρκωσης απασχόλησε τον Πυθαγόρα και αποτέλεσε σπουδαίο έρεισμα για την ηθική και θρησκευτική του δοξασία. Επειδή όμως το πρόβλημα της επιβίωσης της ψυχής και της μελλοντικής σταδιοδρομίας ανάγεται σε πνευματικές σφαίρες και προϋποθέτει πνευματική εξέλιξη, πρέπει να απασχολούσε μόνον τους μαθητές ανώτερου βαθμού, αυτούς που ήδη είχαν μυηθεί στην όλη κοσμοθεωρία και βιοθεωρία του μεγάλου φιλοσόφου. Επομένως πρέπει να ήταν μυστική και να μην την κοινοποιούσαν στον λαό. Το σημαντικό όμως αυτό θέμα αναπτυσσόταν ασφαλώς τόσο στους «ακροαματικούς» όσο και στους ανώτερους μυητικούς βαθμούς. Και όπως είναι φυσικό, στους πρώτους από εξωτερικής πλευράς, ενώ στους άλλους από εσωτερικής. Η εξωτερική διδασκαλία για τη μετεμψύχωση, που απέβλεπε στην ηθική προετοιμασία και επιλογή των ικανών καθώς και στην παρηγορητική ικανοποίηση των αδαών, διαδόθηκε ευρύτατα και διασώθηκαν αρκετά στοιχεία για το θέμα. Όπως είναι φυσικό, οι πληροφορίες αυτές υπέστησαν πολλές παραποιήσεις εκ μέρους των αμύητων και ως αποτέλεσμα το όλο ζήτημα με την πάροδο των χρόνων πήρε την απλοϊκή, γνωστή του μορφή. Έτσι κατέληξαν οι μεταγενέστεροι να αποδώσουν στον Πυθαγορισμό ποικίλα απλοϊκά και παιδαριώδη μυθεύματα, που αναφέρονται στον βίο του μύστη και στη διδασκαλία του. Αντιθέτως, το θέμα της μετενσάρκωσης ήταν διαδεδομένο σε όλα τα στρώματα του λαού με μορφή εξωτερικών μύθων που περιελάμβαναν στοιχεία δεοντολογικά, όπως η τιμωρία μετά θάνατον, η κρίση των ψυχών κλπ.

Στην πυθαγόρεια παράδοση, η ένωση της ψυχής με το σώμα θεωρείται πτώση, μια παρά φύση κατάσταση και η μετενσάρκωση θεωρείται η μόνη εξελικτική σπειροειδής διαδρομή κάθαρσης. Τη θεωρία της μετενσάρκωσης διδάχθηκε ο Πυθαγόρας από το δάσκαλο του Φερεκύδη τον Σύρο, ενώ πολλοί υποστηρίζουν ότι την αποκόμισε από τον Ορφισμό, στα μυστήρια του οποίου είχε μυηθεί.

Ο Ηρόδοτος, σε σχετικό εδάφιο για τη μετενσάρκωση, υποστηρίζει ότι οι Αιγύπτιοι ήταν οι πρώτοι που πίστευαν στην αθανασία της ψυχής και ότι αυτή, μετά τη φθορά του σώματος, επανενσαρκώνεται σε άλλο πλάσμα που γεννιέται μέχρις ότου διανύσει ολόκληρο τον κύκλο των ζωικών υπάρξεων (ζώα, αμφίβια και πτηνά). Τότε επανέρχεται και εγκαθίσταται σε ένα ανθρώπινο σώμα. Η όλη εξέλιξη διαρκεί 3.000 χρόνια. Ο Ηρόδοτος ισχυρίζεται ότι τη θεωρία αυτή οικειοποιήθηκαν και δίδαξαν μερικοί Έλληνες, υπονοώντας ασφαλώς τον Πυθαγόρα και τον Εμπεδοκλή.

Θάνατος και Αναγέννηση : Δυο παράλληλοι δρόμοι

Μια από τις πιο βαθιές ανθρώπινες ανάγκες είναι η βεβαιότητα ότι οποιαδήποτε αλλαγή κι αν συμβεί στη ζωή του, τελικά η ίδια θα τον οδηγήσει σε ένα καλύτερο μέλλον ανεξάρτητα αν τη συγκεκριμένη στιγμή μπορεί να το δει ή όχι. Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του, εγκλωβισμένος στο φόβο της αλλαγής μπορεί να απαλλαγεί από αυτό το φόβο με 2 τρόπους : τη συγνώμη και την πορεία προς το θάνατο.

Η συγνώμη είναι ένας αμφίδρομος δρόμος, στον οποίο το Εγώ και το Εσύ παίζουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Και τα δύο πολύ ισχυρά, πριν φτάσουν στο στάδιο της συγχώρεσης που είναι το Εμείς, περνούν ένα μεταβατικό στάδιο που έχει συνήθως δύο σκέλη : το ένα είναι ο φόβος της έλλειψης ισορροπίας και το άλλο είναι τα συναισθηματικά τραύματα που έχουν δημιουργηθεί και από τα οποία είναι δύσκολο να απαλλαγούν και οι δυο πρωταγωνιστές.

Και το αντίθετο του φόβου είναι γνώση που βοηθάει να ξεπεραστεί ο αρνητισμός και που επιτρέπει να ελεγχθεί ο τρόπος που συνέβησαν και να αποκαλυφθεί το ποσοστό και του Εγώ και του Εσύ. Το ποσοστό αυτό γίνεται συνήθως ο γνώμονας μιας εύκολης ή δύσκολης συγνώμης. Στα συναισθηματικά τραύματα, η ανάμνηση είναι το εμπόδιο να επουλωθούν οι πληγές που δημιουργήθηκαν, με αποτέλεσμα να υπάρχει μια ανοιχτή πληγή που συνεχώς υποτροπιάζει και το μόνο αντίδοτο που υπάρχει είναι η λήθη.

Η συγνώμη δεν πρέπει να είναι μια ψυχρή αντιμετώπιση των πραγμάτων γιατί έτσι απλώς καλύπτεται η ταραγμένη λίμνη των συναισθημάτων μας, η οποία συγχρόνως γίνεται και παγίδα που απαγορεύει να έρθει η ισορροπία. Η συγνώμη όταν είναι πραγματική και ολοκληρωτική μοιάζει με το αντίδοτο που παίρνει κάποιος μετά από οποιαδήποτε δηλητηρίαση κι αν έχει πάθει.

Οι αλλαγές στη ζωή είναι ένας εφιάλτης για τον άνθρωπο, μέσα από τις οποίες δε βλέπει τα θετικά στοιχεία, που είναι και αυτά που τον ωθούν να φτάσει στην ολοκλήρωσή του. Ο άνθρωπος ζει τις περισσότερες φορές τη ζωή του όπως λέει ο Ευριπίδης «Δεν υπάρχει τίποτα βέβαιο στην ανθρώπινη ζωή, γιατί κανείς δε ζει όπως εκείνος θα ήθελε». Δεν μπορεί να παραδεχτεί ότι το παλιό πρέπει να πεθάνει και να αντικατασταθεί από το καινούριο, που όταν εμφανίζεται δεν είναι άσχετο προς την προηγούμενη πορεία αλλά έχει τις ρίζες του σε αυτήν. Η διαδικασία της εξέλιξης είναι και αυτή ένας αμφίδρομος δρόμος (που τώρα πρωταγωνιστές είναι ο θάνατος και η αναγέννηση). Τα εξωτερικά γεγονότα συχνά εμφανίζονται εντυπωσιακά και ξεθεμελιωτικά, ορατά και υπερβατικά, υλοποιημένα και άυλα.

Ο αρχαίος ελληνικός μύθος του φοίνικα είναι η ωραιότερη ιστορία που έχει ποτέ ειπωθεί για τα θάνατο και την αναγέννηση, που ενώ και οι δυο καταστάσεις βιώνονται καθημερινά, πολλές φορές δεν υπάρχει η ηρεμία για να αναγνωριστούν. Μέσα από τις στάχτες του φοίνικα, θα γεννηθεί ένας καινούριος που ενώ θα έχει όλες τις δυνατότητες του παλιού, η χρονική στιγμή που συναντά την πραγματικότητα είναι διαφορετική, άρα θα αντιμετωπίσει διαφορετικά τις καταστάσεις για να δώσει την εξέλιξη της στιγμής, που όμως ποτέ δε χάνει τη συνέχειά της από το παρελθόν. Και βέβαια με τις εμπειρίες του παρελθόντος, που τις υλοποιεί στο παρόν, θα δημιουργήσει τα σωστά χνάρια για το μέλλον.

Όταν το πεπρωμένο κάνει το έργο του, πρέπει να το αντιμετωπίσουμε με θάρρος, δύναμη και υπομονή. Πρέπει να πάρουμε το μάθημα που θέλει να μας δώσει. Δε μπορούμε βέβαια να παρέμβουμε για να τελειώσει μια κακοτοπιά «εδώ και τώρα». Μπορούμε όμως να διαμορφώσουμε έτσι τα πράγματα ούτως ώστε να περάσουμε την ανάποδη αυτή περίοδο όσο γίνεται πιο μαλακά.

Η χαλάρωση, η ψυχραιμία και η δράση είναι το καλύτερο. Όποιος χάνει τον έλεγχο της κατάστασης, χάνει τελικά και το παιχνίδι της επιτυχίας. Ο ήλιος φέρνει στο φως της ημέρας και το καλό και το κακό. Ο άνθρωπος έχει χρέος να αντιπαλέψει και να συγκρατήσει το κακό και να ευνοήσει ή να προάγει με τη στάση του το καλό. Μόνο έτσι εκπληρώνουμε την αγαθοεργή θέληση του Θεού που επιθυμεί μόνο το καλό μας. Επειδή ευλογία σημαίνει βοήθεια, ο Θεός πάντα βοηθάει τον άνθρωπο που του είναι αφοσιωμένος και υπάρχει εν αγάπη κοντά του.

Μερικοί άνθρωποι κουβαλάνε ενεργοποιημένες για μεγάλα χρονικά διαστήματα, αρνητικές μορφές σκέψης. Αυτές οι μορφές μπορούν να μείνουν ενεργές μέσα στο αστρικό, ουρικό σώμα, από ένα δευτερόλεπτο έως για πολλά χρόνια ή για περισσότερες από μια ζωές. Αυτό δε σημαίνει ότι οι αρνητικές μορφές σκέψης είναι εντελώς αφύσικες ή κακές. Και αυτές μας εξυπηρετούν. Γιατί μας δίνουν ένα σημαντικό μάθημα Μερικές φορές το μάθημα αυτό είναι απλώς το σύνολο των μορφών σκέψης που μας επιβάλλουν να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας ώστε να μπορέσουμε να χτυπήσουμε το κακό στη ρίζα του, διορθώνοντας τα λάθη μας ή μη επαναλαμβάνοντάς τα, ώστε να μπορέσουμε να εξελιχθούμε.

Αναρωτιόμαστε πολλές φορές πώς δημιουργούνται αυτές οι αρνητικές σκέψεις που εμμένουν στο νου μας. Αυτές οι σκέψεις διαμορφώθηκαν είτε κατά την παιδική μας ηλικία, είτε έχουν τη ρίζα τους σε προηγούμενες ζωές. Τέτοιες εμπειρίες μπορεί να δημιουργούν συναισθήματα ενοχής, φθόνου ή ανεξήγητου θυμού. Καλό είναι να προσπαθήσουμε να συνειδητοποιήσουμε για ποιό λόγο ήμασταν μαζί με αυτό το άτομο σε κάποια προηγούμενη ζωή, τί θέλαμε τότε να πετύχουμε και τί προκάλεσε την έχθρα. Και τί θα μπορέσουμε να κάνουμε τώρα για να ξεπεράσουμε αυτήν την εχθρότητα.

Έχουμε έρθει σε αυτή τη ζωή όχι μόνο για να εκπληρώσουμε το σκοπό της, αλλά και για συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για να λύσουμε κάποια ανεπίλυτα προβλήματα : να εξοφλήσουμε τα «καρμικά χρέη», μια εξόφληση που γίνεται και με το να μη επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη.

Τα άτομα που συναντάμε στην εδώ ζωή μας και έρχονται να μας βοηθήσουν την κατάλληλη στιγμή, μας είναι γνωστά από πολλές ζωές πριν, πιθανόν να είχαμε κάνει συμφωνία την ανάλογη στιγμή να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε μια δυσκολία. Αφού λοιπόν, ενσαρκωνόμαστε μαζί με άτομα που έχουν συμφωνήσει να μας βοηθήσουν στην εδώ ζωή μας ώστε να απαλλαγούμε από τα χρέη μας, πρέπει να μάθουμε να μοιραζόμαστε μαζί τους τις όποιες γνώσεις μας. Αυτή είναι μια συμφωνία αλληλοβοήθειας.

Φίλοι, συγγενείς, εραστές, συνεργάτες, που μας εκνευρίζουν ή μας δημιουργούν προβλήματα μπορεί να αντικατοπτρίζουν ένα σημαντικό βασικό πρόβλημα που πρέπει να αναγνωρίζουμε και να λύσουμε. Αν δεν ξεκαθαρίσουμε και δεν ξεπεράσουμε αυτήν την εχθρότητα, τότε θα συνδεόμαστε μαζί του μέχρι να λυθεί το πρόβλημα.

Έχει τύχει σε όλους να αισθανθούμε για κάποιον συμπάθεια ή μια τρομερή απέχθεια – χωρίς να μας έχει κάνει απαραίτητα κάτι. Στις περισσότερες περιπτώσεις συντονιζόμαστε με το ενεργειακό πεδίο του άλλου και δεχόμαστε ένα μέρος από την ενέργειά του. Το αποτέλεσμα είναι να είμαστε σε αρμονία ή δυσαρμονία. Αυτή η αντίδραση είναι του ίδιου ή διαφορετικού επιπέδου με την ενέργεια που αντιμετωπίζουμε. Για παράδειγμα, μια απέχθεια προς ένα πρόσωπο μπορεί να σημαίνει ότι ίσως κάτι άσχημο είχαμε βιώσει με αυτό σε προηγούμενη κοινή ζωή μας.

Όταν είμαστε σε μια εκκλησία ή γενικά σε κάποιο χώρο λατρείας, συνήθως νιώθουμε αισθήματα γαλήνης και ευχαρίστησης. Το μέρος μας εμπνέει και αυτό γιατί ίσως αντιλαμβανόμαστε τα αισθήματα αγάπης και πνευματικότητας από τον κόσμο που έχει προσευχηθεί. Αντίθετα, μπορεί να περπατάμε σε ένα χώρο, ένα σπίτι και να νιώσουμε ξαφνικά ένα δυσάρεστο συναίσθημα, χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Συνήθως λέμε ότι ο χώρος αυτός έχει βίαιη ενέργεια (αρνητική). Κάτι δυσάρεστο έχει συμβεί, έχει προηγηθεί εκεί και είναι σε δυσαρμονία με τη δική μας ενέργεια. Ορισμένα χαρισματικά άτομα μπορούν και αντιλαμβάνονται αμέσως τους χώρους με αυτή τη βαριά ενέργεια κι έχουν τη δυνατότητα να «καθαρίσουν» τους χώρους αυτούς.

Τα πάντα φαίνεται να κινούνται κυκλικά, ώστε όλα τα σημεία της περιφέρειας αυτού του κύκλου να εμπεριέχουν τον ίδιο εαυτό, που όμως έχει και τα αντίθετά του σημεία, που τον αναγκάζουν να δει την αντικειμενική πραγματικότητα και να κάνει τις αναγκαίες αλλαγές. Ο θάνατος και η αναγέννηση είναι δυο παράλληλοι και συγχρόνως αντίθετοι δρόμοι, όπου το κάθε σημείο τους είναι ο αντικατοπτρισμός του άλλου. Η διαδικασία της αναγνώρισης της ακολουθίας αυτών των δύο καταστάσεων κάνει τον άνθρωπο να αναγνωρίσει τον εξωτερικό και εσωτερικό του εαυτό μέσα από το συνεχώς εναλλασσόμενο κόσμο των φαινομένων και των γεγονότων που συμβαίνουν γύρω του. Με αυτόν τον τρόπο αυξάνει την αντικειμενική του κατανόηση, μέχρι του σημείου που δέχεται τη μια κατάσταση σαν διαδοχή της άλλης και πάνω στην οποία αναλύει και αποκρυσταλλώνει τις γνώσεις του και τη φιλοσοφία του για κάτι που είναι γεννημένος. Παρατηρεί ότι η βάση αυτής της εναλλαγής και μεταμόρφωσης είναι η αναφορά του στη σταθερότητα. Και όσο την αυξάνει, τόσο περισσότερο αναγνωρίζει τον πραγματικό του εαυτό.