Ότι Σπέιρεις αυτό θα Θερίσεις – Ο Νόμος του Κάρμα

Τα άτομα που έρχονται για να κάνουν αναδρομές σε προηγούμενες ζωές, με πολύ λίγες εξαιρέσεις, έχουν παρανοήσει την έννοια του κάρμα. Όσοι έχουν διαβάσει για τις ανατολικές φιλοσοφίες ή την μεταφυσική νομίζουν ότι το κάρμα είναι μια μυστικιστική δύναμη εκδίκησης που μας κάνει να πληρώνουμε για τις παλιές αμαρτίες μας. 

Έτσι εκείνοι που είναι δυστυχισμένοι πιστεύουν ότι η δυστυχία τους είναι αποτέλεσμα «κακού κάρμα», ότι σε κάποια προηγούμενη ζωή έβλαψαν πολύ τους άλλους και ότι τώρα πληρώνουν το «καρμικό χρέος» τους. Έχω ακούσει πολλά άτομα να λένε ότι θα χρειαστούν δύο ή τρεις ακόμα ζωές για να ξεπληρώσουν αυτό το καρμικό χρέος. Αυτό δείχνει μια θεμελιώδη παρανόηση του τι είναι το κάρμα.

Αν αρχίσουμε ορίζοντας τον θεό σαν το Πρώτο Αίτιο και το Σύμπαν σαν το Εξελισσόμενο Αποτέλεσμα, μπορούμε στην συνέχεια να ορίζουμε το κάρμα σαν την συμβατική αρχή που εκφράζει αυτή την σχέση. Το κάρμα είναι η συμβατική αρχή από την οποία εξελίσσονται ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Είναι το αίτιο και το αποτέλεσμα του σύμπαντος. Το κάρμα είναι η γενική τάση ή η κατεύθυνση όλων των πραγμάτων. Είναι η δυναμική ένταση που υπάρχει ανάμεσα στο συμβάν και το αποτέλεσμα του.

Μέσα σε αυτή την ενέργεια που διαποτίζει τα πάντα υπάρχει ελεύθερη επιλογή και δημιουργική έκφραση κάθε πλάσματος μέσα στην φύση. Στην ανατολή ονομάζουν αυτή την δημιουργική επιλογή Ντάρμα. Μπορεί να τη χρησιμοποιήσουμε μπορεί και όχι, αυτή όμως υπάρχει πάντα σαν μέρος της καρμικής ενέργειας.

Τα πάντα στη φύση αποτελούνται από συμβάντα που προκαλούν άλλα συμβάντα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ζούμε μέσα σ' ένα ωκεανό καρμικής ενέργειας από τον οποίο δεν μπορούμε να διαφύγουμε —αλλά ούτε και υπάρχει ανάγκη να διαφύγουμε. Το κάρμα είναι προσωπικό και εσωτερικό, επειδή έχουμε μια σχέση ολοκληρωτικής αλληλοσύνδεσής μας με το σύμπαν. 

Για τα πολλά άτομα που προσπαθούν να βρουν δρόμους διαφυγής και να αποφύγουν την προσωπική ευθύνη, το «κακό κάρμα» έχει γίνει ένας φαινομενικά αποδεκτός τρόπος για να απαλλάξουν τον εαυτό τους από την υποχρέωση να αναλάβουν άμεση και θετική δράση που θα μπορούσε να τους οδηγήσει στην ευτυχία. Αυτή η αποφυγή της σωστής δράσης, ενισχύει φυσικά την εικόνα του θύματος που έχει το άτομο για τον εαυτό του και έχει σαν αποτέλεσμα την ψυχολογική αυτοκτονία.

Η κατανόηση της αρχής του κάρμα, μας βοηθά να δούμε τον εαυτό μας σαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι του σύμπαντος. Αν ξέρουμε ότι είμαστε δημιουργικά όντα με δυνατότητες και πως εμείς οι ίδιοι καθορίζουμε όλα τα γεγονότα της ζωής μας, τότε θα ξαναρχίσουμε να παίρνουμε τον έλεγχο της δημιουργικής διαδικασίας και να κινούμαστε προς την εκπλήρωση και την ευτυχία.

Στην φύση βλέπουμε το κάρμα να λειτουργεί συνεχώς, απ

ό την περιστροφή των ηλεκτρονίων γύρω από τον πυρήνα του ατόμου μέχρι την περιστροφή των πλανητών γύρω από του ήλιους του σύμπαντος. Στην Φυσική μαθαίνουμε ότι για κάθε δράση υπάρχει μια ίση και αντίθετη αντίδραση. Ένα εκκρεμές που το τραβάμε από την μία πλευρά, θα κινηθεί και θα προσπεράσει το κέντρο για να απομακρυνθεί από την άλλη πλευρά. Όταν ρίχνουμε μια πέτρα μέσα σε μια ήρεμη λίμνη θα δημιουργηθούν κύματα που θα φτάσουν στη μακρινή ακτή. Παντού στην φύση —σε κάθε πλευρά της φύσης— βρίσκουμε πως κάθε αίτιο έχει ένα άμεσο και ταιριαστό αποτέλεσμα. Το κάρμα δεν περιμένει.

Το αποτέλεσμα ακολουθεί το αίτιο τόσο σίγουρα και τόσο γρήγορα όσο ο κεραυνός ακολουθεί την αστραπή. Μερικές φορές εμείς βλέπουμε το αποτέλεσμα να συμβαίνει πιο αργά, αλλά το αίτιο είναι εκείνο που δίνει στο αποτέλεσμα την απαραίτητη ενέργεια, είτε το αντιλαμβανόμαστε αυτό είτε όχι.

Ο Βούδας εξήγησε πολύ όμορφα και απλά το κάρμα λέγοντας: «...Το αποτέλεσμα ακολουθεί το αίτιο όπως ο τροχός της άμαξας ακολουθεί το πόδι του βοδιού». Ο Ιησούς εξέφρασε την γενικότερη απ' όλες τις αρχές της διδασκαλίας του όταν είπε, «Ό, τι σπείρετε, αυτό και θα θερίσετε». Μαθαίνουμε επίσης από την Βίβλο ότι αυτός που ζει με το ξίφος θα πεθάνει από το ξίφος. Μία μοναδική ζωή σίγουρα δε θα πρόσφερε στο άτομο αρκετό χρόνο για να επιλύσει όλες τις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί γύρω του ή για να «θερίσει» όλα τα οφέλη από μια ζωή ανιδιοτέλειας. Στο κατά Μάρκο Ευαγγέλιο ι' 28-31, για παράδειγμα, υπάρχει ένας κατάλογος ανταμοιβών που πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν σε μία ζωή.

Θα μπορούσε ποτέ ένα Θεός που είναι όλος αγάπη να περιορίσει την πιο εξελιγμένη δημιουργία Του, δίνοντας της μία μόνο ευκαιρία για να ανακαλύψει την φύση της ύπαρξης της, να μάθει όλα της τα μαθήματα και να τελειοποιηθεί; Κάτι τέτοιο θα ήταν σαν να περιμένουμε από ένα παιδί να παρακολουθήσει τα μαθήματα μιας μέρας και μετά να αρχίσει να δουλεύει επαγγελματικά σαν φυσικός, ή ψυχολόγος ή γιατρός. Αυτή η σύγκριση μπορεί να φαίνεται παράλογη σε κάποιους, αλλά για κάποιους άλλους που κατανοούν την αρχή του αιτίου και του αποτελέσματος είναι ακόμα πιο παράλογο το να έχουμε μόνο μιά ζωή για να απαλλαχτούμε από το μίσος, την ζήλεια, την κτητικότατα και την απληστία, να πετύχουμε το ιδανικό της  χωρίς όρους αγάπης, να πιστέψουμε ολοκληρωτικά στην εκδήλωση της πνευματικής δύναμης, να αναπτύξουμε στο έπακρο όλες τις δυνατότητες μας, να αντιληφθούμε την Θεϊκή Τάξη που υπάρχει μέσα στο σύμπαν και να δουλέψουμε σε συνεργασία μαζί της.

Ακόμα και αν εξετάσουμε το κάρμα εντελώς επιφανειακά, θα αντιληφθούμε αμέσως ότι είναι η τέλεια δικαιοσύνη, γιατί είναι εντελώς αντικειμενικό και δεν επηρεάζεται από συναισθήματα, από πολιτική ή από ικεσίες. Κανείς δεν έχει το πλεονέκτημα σε βάρος κάποιου άλλου επειδή διαθέτει χρήματα, δύναμη ή θέση. Το αποτέλεσμα είναι πάντα ευθέως ανάλογο με το αίτιο, τόσο αρνητικά όσο και θετικά. Το κάρμα δίνει νόημα στην επιταγή, του να στρέφουμε και το άλλο μάγουλο. Όταν καταλάβουμε το κάρμα βλέπουμε αμέσως ότι δεν είναι αδυναμία το να μην αντιδρούμε στις απειλές. Αντίθετα, υπάρχει μια δύναμη στην γνώση ότι το σύμπαν λειτουργεί συνεχώς και αποκαθιστά την δικαιοσύνη.

Πολλές θρησκείες βλέπουν το κάρμα σαν ένα σύστημα ανταμοιβής και τιμωρίας που μας περιμένει όλους όταν πεθάνουμε. Αυτή η υπεραπλουστευμένη άποψη παραβλέπει το γεγονός ότι οι καρμικές δυνάμεις είναι συνεχείς και συνεπείς, με αποτέλεσμα πολλά «χρέη» να «ξεπληρώνονται» αμέσως μόλις δημιουργηθούν. Η Μέρα της Κρίσης είναι κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό που ζούμε —τόσο μέσα στην υλική πραγματικότητα όσο και έξω απ' αυτή.

Ο καθένας μας δημιουργεί μόνος του τον χαρακτήρα του και αν τον δημιουργήσει έχοντας πλήρη και συνειδητή επίγνωση του παρελθόντος του, τότε το αύριο δεν θα είναι μια σειρά από προσπάθειες για να λυτρωθούμε από τις «αμαρτίες» του παρελθόντος. Το κάρμα και η Μοίρα δεν μπορούν να θεωρηθούν συνώνυμα, γιατί η Μοίρα προϋποθέτει ένα είδος «αιχμαλωσίας» ενώ το κάρμα μας δίνει την ελευθερία μόλις δημιουργήσουμε τις συνθήκες γι' αυτήν.

Οι καρμικές ευθύνες μας αρχίζουν με τις σκέψεις. Μέσα από τις σκέψεις δημιουργούμε τις προσδοκίες και η εκπλήρωση ή η ματαίωση αυτών των προσδοκιών δημιουργεί το συναίσθημα. Η ουσία του συναισθήματος είναι εκείνη που ενεργοποιεί τα γεγονότα και στέλνει ενεργειακά κύματα προς όλο το σύμπαν, όπου επηρεάζουν τα πάντα, όπως ακριβώς συμβαίνει με την πέτρα που ρίχνουμε μέσα σε μια λίμνη. Αυτή ακριβώς η ουσία των συναισθημάτων είναι που καταγράφεται αιώνια μέσα μας και μεταφέρεται από ζωή σε ζωή.

Ο Χένρυ Φορντ σχολίαζε αυτή την έννοια όταν έλεγε: Όλοι διατηρούμε, ανεξάρτητα από το πόσο αμυδρά, αναμνήσεις από προηγούμενες ζωές. Συχνά νοιώθουμε ότι έχουμε παρακολουθήσει μια σκηνή ή έχουμε ζήσει μια εμπειρία σε κάποια προηγούμενη ζωή. Όμως αυτό δεν είναι ουσιαστικό —η ουσία, ο πυρήνας, το αποτέλεσμα της εμπειρίας είναι το πολύτιμο στοιχείο που παραμένει μέσα μας

Η καλύτερη ένδειξη του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί το κάρμα είναι οι καθημερινές μας σκέψεις. Σκεφτόμαστε αρνητικά και όλα φαίνονται να πηγαίνουν στραβά. Σκεφτόμαστε θετικά και οι καταστάσεις μας έρχονται ευνοϊκά. Ο Απόστολος Παύλος εξέφρασε πολύ καλά αυτήν την αρχή όταν είπε ότι, «Όπως σκέπτεται κανείς, έτσι και είναι». Ο Ιησούς διατύπωσε την ίδια αλήθεια λέγοντας, «Σου συμβαίνει αυτό που πιστεύεις». Κάθε στιγμή είμαστε εκεί που είμαστε εξαιτίας των σκέψεων που κάναμε στο παρελθόν, είτε αυτό το παρελθόν ήταν πριν από ένα δευτερόλεπτο είτε πριν από πενήντα ζωές.

Οι σκέψεις, και τα συναισθήματα που προκαλούνται από αυτές, χτίζουν τον χαρακτήρα. Πρόκειται για μια απόλυτα προβλέψιμη διαδικασία στην οποία δεν έχει καμία θέση το τυχαίο. Είναι ένα προϊόν του νόμου του κάρμα, ο οποίος δεν σφάλλει ποτέ.

Κάποιος έχει πει ότι η σκέψη είναι ο σπόρος του πεπρωμένου. Αν φανταστούμε τον νου σαν ένα κήπο τον οποίο μπορεί να φροντίζουμε καλά ή να τον αφήσουμε να γεμίσει ζιζάνια, καταλαβαίνουμε ότι ένα γόνιμο έδαφος, είτε καλλιεργείται είτε όχι, θα παράγει ζωή. Αν οι σπόροι του πεπρωμένου επιλέγονται και φυτεύονται με προσοχή, θα έχουμε μια πλούσια συγκομιδή. Αν επιλέγονται αδιάφορα και απρόσεχτα, ή δεν φυτεύονται συνειδητά, είναι σίγουρο ότι θα αναπτυχθούν και ζιζάνια. Ο καθένας μας έχει την ευθύνη να προσέχει τα ζιζάνια της σκέψης του, τα οποία μπορούν να δημιουργήσουν μια ζούγκλα σύγχυσης μέσα στην οποία θα χαθούμε.

Επειδή θέλουμε να ζούμε καλά, δεν πρέπει να αφήσουμε τον κήπο να γεμίσει ζιζάνια εξαιτίας της αδιαφορίας μας. Η αυταρέσκεια δημιουργεί περιπλοκές στην καλύτερη περίπτωση και ολοκληρωτική σύγχυση στην χειρότερη. Ένας κήπος γεμάτος αγριόχορτα και ζιζάνια δεν παράγει καμιά τροφή και τότε λιμοκτονούμε κυριολεκτικά στο σωματικό, στο νοητικό, στο συναισθηματικό και το πνευματικό επίπεδο. Αυτή η βασική ευθύνη του κάθε ανθρώπου συνοψίζεται πολύ όμορφα στα ακόλουθα λόγια: «Σπείρε μια σκέψη και θα θερίσεις μια πράξη, σπείρε μια πράξη και θα θερίσεις μια συνήθεια, σπείρε μια συνήθεια και θα θερίσεις ένα χαρακτήρα, σπείρε ένα χαρακτήρα και θα θερίσεις ένα πεπρωμένο».

Μερικοί σύγχρονοι επιστήμονες αναγνωρίζουν την σπουδαιότητα των σκέψεων, οι οποίες γίνονται αιτιώδεις παράγοντες με καρμικά αποτελέσματα. Ο Γουίλιαμ Τίλερ του Ερευνητικού Ινστιτούτου του Στάνφορντ, έχει πει, «Με τις σκέψεις και τις πράξεις μας σήμερα δημιουργούμε καθοριστικά τα συμβάντα που θα συναντήσουμε στο μέλλον μας».

Μερικές φορές φαίνεται σαν κάποιο άτομο να λειτουργεί έξω από τον νόμο του κάρμα —δηλαδή τα πράγματα είναι είτε καλύτερα είτε χειρότερα απ' ό,τι θα έπρεπε να είναι για το συγκεκριμένο άτομο. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ποτέ ότι τα φαινόμενα απατούν. Τα μάτια και τα αυτιά μας δίνουν πολλές πληροφορίες, αυτές όμως δε γίνονται ποτέ αντιληπτές εντελώς αντικειμενικά, αφού οι προσδοκίες μας χρωματίζουν πάντα τις αισθητήριες εντυπώσεις μας. Ακούμε αυτό που θέλουμε να ακούσουμε, βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε.

Είναι εύκολο να δούμε τους φτωχούς και τους ανήμπορους σαν θύματα κάποιας σκληρής μοίρας, και τους πλούσιους και δυνατούς σαν κληρονόμους μια μεγάλης τύχης. Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Ο πλούσιος μπορεί να είναι δυστυχισμένος εξαιτίας του πλούτου και της φήμης του και ο πλούτος μπορεί να είναι μια δύσκολη καρμική εμπειρία, την οποία πρέπει να βιώσει το άτομο σαν μια ευκαιρία για να αναπτυχθεί. Τα χρήματα γίνονται μια πρόκληση, και όχι μια σωτηρία. Αν το πλούσιο και φημισμένο άτομο δεν αγαπά τον εαυτό του και τους άλλους επειδή το εμποδίζουν τα χρήματα, τότε δεν έχει μάθει το μάθημά του.

Ακόμη κι εκείνοι που φαίνονται να μην πληρώνουν για ό,τι κάνουν δεν είναι στ' αλήθεια ελεύθεροι, γιατί η συνείδηση λειτουργεί σε κάποιο επίπεδο σε όλους, ακόμη και εκείνους που σκοτώνουν εν ψυχρώ χωρίς κανένα ενδοιασμό. Το αποτέλεσμα ακολουθεί πάντα το αίτιο στα βαθύτερα επίπεδα της ύπαρξης.

Όταν θυμόμαστε τις προηγούμενες ζωές, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να μένουμε ζαρωμένοι στην γωνία της ζωής, τρέμοντας από συναισθήματα και αρνητικές σκέψεις. Μπορούμε και πρέπει να πάρουμε τον έλεγχο του παρόντος, να αντιμετωπίσουμε το παρελθόν και να απελευθερωθούμε.

Υπάρχει μια απλή διαδικασία με τρία στάδια η οποία διαλύει το καρμικό χρέος πιο γρήγορα από οποιαδήποτε άλλη πράξη:

1. Πρέπει να αναγνωρίσουμε το παρελθόν και να το αντιμετωπίσουμε.

2.  Να νοιώσουμε την αίσθηση του σκοπού, η οποία θα μας δώσει δύναμη.

3.   Να αγαπούμε όσο μπορούμε περισσότερο χωρίς όρους.

Για κείνους που μισούν περισσότερο από όσο αγαπούν, το τελευταίο βήμα είναι το πιο δύσκολο. Αυτά τα άτομα πρέπει να αναπτυχθούν κατά στάδια. Πρώτα έρχεται η κατανόηση, μετά η αποδοχή, μετά η συμπάθεια, η αγάπη και η απελευθέρωση.

Οι αναδρομές σε προηγούμενες ζωές μας επιτρέπουν να αντιμετωπίσουμε τις αρχικές σκέψεις και τα συναισθηματικά τραύματα που προκάλεσαν και να τα «αφοπλίσουμε»  γιατί συχνά μοιάζουν με ωρολογιακές βόμβες που κουβαλάμε μέσα μας για αιώνες. Μετά, ανασαίνοντας πια, πιο ελεύθερα, χωρίς φόβο και σύγχυση, μπορούμε να δράσουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να δημιουργηθεί ένα νέο κάρμα το οποίο θα παράγει θετικές ανταμοιβές.

Αν δράσουμε έτσι ώστε να επιλύσουμε τις παλιές μας αρνητικότητες και να εκπέμπουμε προς όλους χωρίς όρους αγάπη, θα έχουμε μια συγκομιδή πνευματικής ανάπτυξης, ικανοποίησης και αφθονίας, ανώτερη από οτιδήποτε έχουμε ζήσει μέχρι τώρα. Αυτή είναι η δόξα και η υπόσχεση που εμπεριέχεται μέσα στον παγκόσμιο νόμο του κάρμα.