ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ Άϊβανχωφ Omraam Mikhaël (πρώτο μέρος)

Σήμερα θα ήθελα να σας μιλήσω για τη μετενσάρκωση, γιατί βλέπω, μερικές φορές, ότι αυτό το θέμα απασχολεί και ανησυχεί πολλούς από σας. Τους έχουν διδάξει, ότι ο άνθρωπος δε ζει παρά μόνο μια φορά, και τώρα, ακούγοντας να μιλάμε για μετενσάρκωση, ταράζονται, τίποτα δεν είναι σαφές στο μυαλό τους.

Θα μπορούσα να επεκταθώ πολύ σ' αυτό το θέμα, να εκθέσω, π.χ., τι σκέφτονται οι Θιβετιανοί, οι Ινδοί, οι Αιγύπτιοι, και να παρουσιάσω τις εργασίες τους και τις εμπειρίες τους. Θα αρκεστώ όμως μόνο στο να ερμηνεύσω μερικά εδάφια των Γραφών και θα σας αποδείξω ότι ο ίδιος ο Ιησούς γνώριζε και δεχόταν τη μετενσάρκωση. Θα πείτε ότι έχετε διαβάσει όλα τα Ευαγγέλια και ότι δε βρήκατε πουθενά τη λέξη «μετενσάρκωση». Θα σας απαντήσω όμως ότι δεν είναι καθόλου παράξενο το ότι δεν αναφέρεται ρητά η μετενσάρκωση σε μια εποχή που όλοι την πίστευαν. Πώς οι ευαγγελιστές μπορούσαν να φανταστούν ότι έπρεπε να μιλήσουν ειδικά γι αυτή, γιατί θα ερχόταν μια εποχή που οι άνθρωποι δε θα την πίστευαν; Ανέφεραν τόσα λίγα πράγματα στα γραπτά τους, ώστε δεν μπορούσαν να επεκταθούν σ' ένα σημείο που αποτελούσε μέρος της παράδοσης. Δε σας πείθει αυτό; Καλά, καλά, θα πεισθείτε σε λίγο.

Ας μελετήσουμε μέσα στα Ευαγγέλια ορισμένες ερωτήσεις που έκανε ο Ιησούς ή οι μαθητές του και τις απαντήσεις που δόθηκαν. Μια μέρα, ο Ιησούς ρωτάει τους μαθητές του: «Ποιος λένε ότι είμαι;» Τι σημαίνει αυτή η ερώτηση; Είδατε ποτέ ανθρώπους να ρωτάνε: «Ποιος λένε ότι είμαι;» Ξέρουν ποιοι είναι, και δεν αναρωτιούνται τι λένε οι άλλοι. Για να κάνει κανείς μια τέτοια ερώτηση, πρέπει να πιστεύει στη μετενσάρκωση. Και κοιτάξτε τι απάντησαν οι μαθητές: «Άλλοι λένε ότι είσαι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, άλλοι ότι είσαι ο Ηλίας, άλλοι ότι είσαι ο Ιερεμίας ή ένας από τους προφήτες». Πώς μπορεί κανείς να πει ότι κάποιος είναι αυτός ή εκείνος, που είναι ήδη νεκροί από πολύ καιρό, αν δεν υπονοεί την ιδέα της μετενσάρκωσης;

Μια άλλη φορά, ο Ιησούς και οι μαθητές του συναντούν έναν εκ γενετής τυφλό, και οι μαθητές ρωτούν: «Δάσκαλε, ποιος αμάρτησε, αυτός ο άνθρωπος ή οι γονείς του, για να γεννηθεί τυφλός;» Και εδώ ακόμα, κάνει ποτέ κανείς ερωτήσεις τόσο παράλογες αν δεν πιστεύει στη μετενσάρκωση; Πότε λοιπόν θα μπορούσε να έχει αμαρτήσει αυτός ο άνθρωπος, στην κοιλιά της μητέρας του; Σε ποιο μπαρ πήγαινε, σε ποιο καμπαρέ; Η μήπως έκανε κάποιο ανέντιμο εμπόριο; Ποιον δολοφόνησε; Ή λοιπόν είναι μια ανόητη ερώτηση, ή υπονοεί μια προηγούμενη ζωή.

Θα πείτε: «Ναι, όμως οι μαθητές του Ιησού δεν ήταν μορφωμένοι, λένε πως ήταν ψαράδες, λοιπόν, μπορούσαν να κάνουν λίγο παράξενες ερωτήσεις». Αν αυτή ήταν η περίπτωση, ο Ιησούς θα τους το είχε τονίσει. Βλέπουμε στα Ευαγγέλια ότι δε διστάζει, σε ορισμένες περιπτώσεις, να επιπλήττει τους μαθητές του. Λοιπόν, εδώ δεν τους επιπλήττει, αλλά τους απαντάει απλώς: «Δεν αμάρτησε ούτε αυτός, ούτε οι γονείς του...» Και εδώ είναι ένα σημαντικό σημείο. Αν οι μαθητές ρώτησαν αν ήταν οι γονείς που είχαν αμαρτήσει ώστε να γεννηθεί τυφλό το παιδί τους, είναι γιατί είχαν μάθει από τον εβραϊκό νόμο πως κάθε ανωμαλία, κάθε αναπηρία, κάθε δυστυχία οφείλεται σε μια παράβαση νόμων, αλλά και ότι συχνά κάποιος μπορεί να πληρώσει για έναν άλλο, και επομένως, όταν βλέπουμε κάποιον να δυστυχεί, δεν μπορούμε να ξέρουμε αν πληρώνει τα δικά του λάθη ή αν θυσιάζεται για έναν άλλο.

Αυτό ήταν μια πίστη αποδεκτή από τους Εβραίους. Ό,τι κακό μπορεί να συμβεί, είναι το αποτέλεσμα μιας παράβασης, γι' αυτό λοιπόν οι μαθητές έκαναν την ερώτηση, γιατί ήξεραν ότι ένας άνθρωπος δεν μπορεί να γεννηθεί τυφλός χωρίς λόγο... ή απλώς γιατί έτσι αρέσει στο θεό να τον κάνει τυφλό, όπως φαντάζονται οι χριστιανοί! Λοιπόν, ο Ιησούς απάντησε: «Δεν αμάρτησε ούτε αυτός, ούτε οι γονείς του, αλλά έγινε για να εκδηλωθούν τα έργα του Θεού μέσα από αυτόν», δηλαδή, περνώντας από εκεί, να τον θεραπεύσω για να πιστέψει ο κόσμος σ’ εμένα. Και τους εξήγησε: «Μαθαίνατε μέχρι τώρα ότι οι άνθρωποι υποφέρουν για δύο λόγους: ή έκαναν αμαρτίες και τιμωρούνται, ή, χωρίς αυτοί οι ίδιοι να έχουν διαπράξει λάθη, παίρνουν το κάρμα άλλων, θυσιάζονται για να εξελιχθούν. Υπάρχει όμως μια τρίτη κατηγορία ανθρώπων, που τέλειωσαν την εξέλιξή τους, που είναι ελεύθεροι και που τίποτα δεν τους υποχρεώνει να ξανακατέβουν στη γη. Και συχνά κατεβαίνουν γιατί δέχονται να υπομείνουν την οποιαδήποτε αρρώστια, πόνο ή αναπηρία, και μάλιστα να υποβληθούν σε μαρτύρια, για να βοηθήσουν τους ανθρώπους. Ε λοιπόν, αυτός ο εκ γενετής τυφλός ανήκε στην τρίτη κατηγορία. Ούτε αυτός ούτε οι γονείς του αμάρτησαν, αλλά κατέβηκε στη γη με αυτή την αναπηρία, ώστε να τον θεραπεύσω και έτσι να πιστέψει όλος ο κόσμος σ' εμένα.» Έτσι, αυτός ο άνθρωπος έσωσε πολλούς ανθρώπους. 

Κι αν δεν έχετε ακόμα πεισθεί, να και άλλα επιχειρήματα. Μια μέρα, ο Ιησούς μαθαίνει ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής κλείστηκε στη φυλακή, και το κείμενο λέει μόνο: «Μόλις ο Ιησούς έμαθε ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής φυλακίστηκε, αποσύρθηκε στη Γαλιλαία». Ύστερα από λίγο καιρό, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής αποκεφαλίστηκε κατά διαταγή του Ηρώδη. Μετά τη μεταμόρφωση, οι μαθητές ρωτάνε τον Ιησού: «Γιατί οι γραφές λένε πως ο  Ηλίας πρέπει να έρθει πρώτα;» Και ο Ιησούς απαντάει: «Είναι αλήθεια πως ο Ηλίας πρέπει να έρθει και να αποκαταστήσει τα πάντα, σας λέω όμως ότι ο Ηλίας ήδη ήρθε, και ότι δεν τον αναγνώρισαν και τον μεταχειρίστηκαν όπως αυτοί ήθελαν». Και το κείμενο προσθέτει: «Οι μαθητές κατάλαβαν ότι μιλούσε για τον Ιωάννη το Βαπτιστή». Λοιπόν, είναι σαφές ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήταν η ενσάρκωση του Ηλία. Άλλωστε, το Ευαγγέλιο αναφέρει επίσης πώς όταν ένας άγγελος παρουσιάστηκε στο Ζαχαρία, πατέρα του Ιωάννη του Βαπτιστή, για να του αναγγείλει ότι η γυναίκα του Ελισάβετ θα γεννούσε αγόρι, του είπε: «Θα βαδίσει μπροστά στο Θεό με το πνεύμα και τη δύναμη του Ηλία».

Ας δούμε τώρα τη ζωή του προφήτη Ηλία και ας ψάξουμε να βρούμε τι έκανε για να του κόψουν το κεφάλι όταν ενσαρκώθηκε αργότερα ως Ιωάννης ο Βαπτιστής. Είναι μια ολόκληρη ιστορία πολύ ενδιαφέρουσα. Ο Ηλίας ζούσε στην εποχή του βασιλιά Ασάμπ. Ο Ασάμπ είχε παντρευτεί την Ιεζαμπέλ, κόρη του βασιλιά της Σιδώνας, και, εξαιτίας της, λάτρευε τον Βάαλ. Ο Ηλίας παρουσιάστηκε μπροστά στο βασιλιά Ασάμπ για να τον επιπλήξει για την απιστία του στο θεό του Ισραήλ και του είπε: «Μα το λόγο μου, αυτά τα χρόνια δε θα υπάρχει ούτε δροσιά, ούτε βροχή». Κατόπιν έφυγε κατ' εντολή του θεού για να κρυφτεί στα βουνά για να γλιτώσει από το κυνηγητό του βασιλιά. Μετά από τρία χρόνια η ξηρασία είχε κάνει μεγάλες ζημιές σε όλη τη χώρα: ο λαός υπέφερε από την πείνα, και ο θεός έστειλε τον Ηλία να παρουσιαστεί και πάλι μπροστά στον Ασάμπ. Μόλις τον είδε, ο βασιλιάς κατηγόρησε βίαια τον Ηλία ότι αυτός ήταν η αιτία αυτής της ξηρασίας. «Όχι, λέει ο προφήτης, εσύ είσαι η αιτία, γιατί εγκατέλειψες τον Αιώνιο για να λατρέψεις το θεό Βάαλ. Τώρα θα δεις ποιος είναι ο αληθινός θεός. Διέταξε να μαζευτούν όλοι οι προφήτες του Βάαλ πάνω στο βουνό Καρμέλ...» Όλοι οι προφήτες μαζεύτηκαν και ο Ηλίας είπε: «Τώρα, ας φέρουν δύο ταύρους, θα στήσουμε δύο βωμούς, ένα για το θεό Βάαλ και ένα για τον Αιώνιο. Οι προφήτες θα επικαλεστούν τον Βάαλ κι εγώ θα επικαλεστώ τον Αιώνιο. Ο θεός που θα απαντήσει με τη φωτιά θα είναι ο αληθινός θεός.»

Ο προφήτες άρχισαν. Από το πρωί μέχρι το μεσημέρι έκαναν επικλήσεις: «Βάαλ... Βάαλ... Βάαλ... απάντησέ μας...», Όμως καμιά απάντηση, και ο Ηλίας τους κορόιδευε: «Φωνάξτε λίγο πιο δυνατά, για να σας ακούσει, γιατί ίσως να είναι απασχολημένος με κάτι, ή ίσως ταξιδεύει, ή κοιμάται». Οι προφήτες φώναζαν πιο δυνατά, και μάλιστα, καθώς εφάρμοζαν τη μαγεία, χάραζαν το σώμα τους, γιατί έλπιζαν ότι, με το αίμα που έτρεχε, θα τραβούσαν τις νύμφες και τα στοιχειά που θα έκαναν τη φωτιά να πέσει στο βωμό τους. Τίποτα όμως δε γινόταν. Τότε ο Ηλίας λέει: «Τώρα, αρκετά, ας μου φέρουν δώδεκα πέτρες». Και με αυτές τις πέτρες έστησε ένα βωμό γύρω από τον οποίο έσκαψε ένα χαντάκι. Έβαλε πάνω στις πέτρες ξύλα, και πάνω στα ξύλα, τον ταύρο κομμένο κομματάκια. Μετά τα ράντισε όλα με νερό και γέμισε και το χαντάκι με νερό. Τώρα όλα ήταν έτοιμα, και ο Ηλίας επικαλέστηκε τον Κύριο: «Αιώνιε, Θεέ του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ισραήλ, ας μάθουν σήμερα ότι Εσύ είσαι ο Θεός του Ισραήλ, και ότι εγώ είμαι ο υπηρέτης Σου κι ότι όλα αυτά που έκανα τα έκανα δια του λόγου Σου». Και η φωτιά έπεσε από τον ουρανό, τόσο δυνατή ώστε έκαψε τα πάντα: δεν έμεινε πια ούτε θύμα, ούτε ξύλο, ούτε πέτρες, ούτε νερό. Όλος ο κόσμος, κατατρομαγμένος, αναγνώρισε ότι ο αληθινός Θεός ήταν ο Θεός του Ηλία. Τότε ο Ηλίας, χωρίς αμφιβολία, λίγο περήφανος για τη νίκη του, 

οδήγησε τους τετρακόσιους πενήντα προφήτες του Βάαλ κοντά σ' ένα ρέμα όπου και τους αποκεφάλισε.

Να γιατί έπρεπε, κι αυτός με τη σειρά του, να περιμένει πως θα του κόψουν το κεφάλι. Γιατί υπάρχει ένας νόμος που ο Ιησούς ανέφερε στον κήπο της Γεθσημανή, τη στιγμή που ο Πέτρος όρμησε πάνω στον υπηρέτη τού Καϊάφα και του έκοψε το αυτί: «Πέτρο, βάλε το μαχαίρι σου στη θήκη, γιατί όλοι όσοι μεταχειρίστηκαν μαχαίρι από μαχαίρι θα χαθούν». Λοιπόν, σε μια και μόνη ζωή, δε βλέπει κανείς πάντα την αλήθεια αυτών των λόγων. Και ο Ηλίας, ακριβώς, πώς πέθανε; Όχι μόνο δεν τον σκότωσαν, αλλά του έστειλαν ένα πύρινο άρμα με το οποίο τον μετέφεραν στον ουρανό. Τιμωρήθηκε όμως γι' αυτό του το λάθος όταν ξανάρθε στη γη ως Ιωάννης Βαπτιστής. Ο Ιησούς ήξερε ποιος ήταν και τι πεπρωμένο τον περίμενε. Γι' αυτό, αν και είπε γι' αυτόν θαυμάσια λόγια όπως: «Ανάμεσα σε αυτούς που γεννήθηκαν από γυναίκες, δεν εμφανίστηκε ποτέ κανείς πιο μεγάλος από τον Ιωάννη το Βαπτιστή», ο Ιησούς δεν έκανε τίποτα για να τον σώσει, και δεν έκανε τίποτα γιατί η δικαιοσύνη έπρεπε να ακολουθήσει το δρόμο της. Καταλαβαίνει κανείς τώρα γιατί ο Ιησούς εγκατέλειψε τη χώρα όταν του ανάγγειλαν τη Φυλάκιση του Ιωάννη του Βαπτιστή: γιατί δεν έπρεπε να τον σώσει. Ο νόμος είναι νόμος.

Ας πάμε όμως πιο μακριά: θα σας αποδείξω τώρα ότι, χωρίς τη μετενσάρκωση, τίποτα δεν έχει νόημα ούτε στη θρησκεία ούτε ακόμα και στη ζωή. Πηγαίνετε να ρωτήσετε ιερείς ή επισκόπους: «Εξηγήστε μου γιατί ο τάδε άνθρωπος είναι πλούσιος, ωραίος, έξυπνος, δυνατός, γιατί πετυχαίνει ό,τι αναλάβει, και γιατί ένας άλλος είναι άρρωστος, άσχημος, φτωχός, δυστυχισμένος και βλάκας». Θα σας απαντήσουν ότι αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Καμιά φορά θα σας μιλήσουν για τον προορισμό και για τη χάρη, αυτό όμως δε θα σας εξηγήσει τίποτα παραπάνω. Όπως και να 'ναι όμως, είναι θέλημα Θεού.

Ας αναλύσουμε λοιπόν αυτή την απάντηση. Αφού ο Θεός μας έδωσε λίγο μυαλό, ας μην το αφήσουμε να σκουριάσει! Έτσι, ο Θεός έχει ιδιοτροπίες, κάνει ό,τι Του αρέσει, δίνει τα πάντα στους μεν και τίποτα στους άλλους; Καλά, καταλαβαίνω, είναι ο Θεός, αυτό είναι το θέλημά Του, είναι θαυμάσιο και υποκλίνομαι. Βρίσκω όμως, τότε, ακατανόητο να είναι στη συνέχεια ο Θεός δυσαρεστημένος, θυμωμένος και οργισμένος όταν αυτοί, στους οποίους δεν έδωσε τίποτα το καλό, κάνουν λάθη, είναι κακοί, άπιστοι, εγκληματίες. Αφού ο Θεός έδωσε στους ανθρώπους αυτή τη νοοτροπία, αυτή την έλλειψη εξυπνάδας ή καρδιάς, γιατί να τους τιμωρεί; Αυτός που έχει όλες τις εξουσίες, δε θα μπορούσε να τους κάνει καλούς, τίμιους, έξυπνους, σοφούς, θρήσκους, θαυμάσιους; Όχι μόνο φταίει ο Θεός αν αυτοί κάνουν εγκλήματα, αλλά ακόμα τους τιμωρεί εξαιτίας αυτών των εγκλημάτων! Εδώ κάτι δεν πάει καλά. Έχει όλες τις εξουσίες, κάνει ό,τι θέλει, σύμφωνοι, δεν μπορούμε να Τον επιπλήξουμε γι' αυτό, μα τότε γιατί δεν είναι πιο συνεπής, πιο λογικός, πιο δίκαιος; Θα έπρεπε τουλάχιστο ν' αφήσει τους ανθρώπους ήσυχους. Ε όχι, τους βάζει στην Κόλαση για την αιωνιότητα!

Και εδώ ακόμη, βρίσκω πως υπάρχει κάτι που δεν πάει καλά. Λέω: «Πόσο καιρό αμάρτησαν; Τριάντα χρόνια, σαράντα χρόνια; Καλά, ας μείνουν στην Κόλαση σαράντα χρόνια, όχι περισσότερο. Αλλά η αιωνιότητα!...» Εδώ, πράγματι, δεν πείθομαι, δε συμφωνώ πλέον. Συλλογιστείτε λίγο. Όμως οι άνθρωποι δεν τολμούν να λογικευτούν, είναι τόσο αποχαυνωμένοι από αυτά που τους δίδαξαν. Φαίνεται, είναι εγκληματικό το να σκέφτεται κανείς, και τότε σε π χρησιμεύει η νοημοσύνη; Αν μας την έδωσε ο Θεός, γιατί μας την έδωσε;

Ενώ αν δεχτείτε τη μετενσάρκωση, αν τη μελετήσετε κι αν την καταλάβετε, τότε όλα αλλάζουν. Ο Θεός είναι πραγματικά ο Κύριος του σύμπαντος, ο πιο μεγάλος, ο πιο ευγενής, ο πιο δίκαιος, και καταλαβαίνουμε ότι, αν είμαστε φτωχοί, βλάκες, δυστυχισμένοι, φταίμε εμείς, γιατί δε μάθαμε να χρησιμοποιούμε ό,τι μας έδωσε σαν αρχή, θελήσαμε να κάνουμε ακριβές εμπειρίες. Και ο Θεός, καθώς είναι γενναιόδωρος και ανεκτικός, μας άφησε να ενεργήσουμε, λέγοντας: «Ε λοιπόν, θα υποφέρουν, θα σπάσουν το κεφάλι τους, δεν πειράζει όμως, γιατί θα τους δίνω ακόμη τα πλούτη μου και την αγάπη μου... έχουν πολλές ενσαρκώσεις ακόμα μπροστά τους...» Λοιπόν, μας άφησε ελεύθερους και τώρα, για ό,τι κακό μας συμβαίνει, φταίμε εμείς. Γιατί η Εκκλησία έριξε όλη την ευθύνη για το πεπρωμένο μας στον Κύριο; Θα πείτε: «Μα όχι, δεν το έκανε αυτό, μόνο κατάργησε την πίστη στη μετενσάρκωση». Στην πραγματικότητα, όταν το σκεφτείτε, είναι το ίδιο πράγμα.

Μέχρι τον τέταρτο αιώνα, οι χριστιανοί πίστευαν στη μετενσάρκωση, όπως οι Εβραίοι, οι Αιγύπτιοι, οι Ινδοί, οι Θιβετιανοί, κτλ... Όμως, χωρίς αμφιβολία, οι Πατέρες της Εκκλησίας σκέφτηκαν ότι αυτή η πίστη έκανε τα πράγματα ν' αργοπορούν, ότι οι άνθρωποι δε βιάζονταν να καλυτερέψουν, και θέλησαν να τους σπρώξουν να τελειοποιηθούν σε μια και μόνη ζωή καταργώντας τη μετενσάρκωση. Άλλωστε, σιγά σιγά, η Εκκλησία επινόησε πράγματα τόσο απαίσια για να φοβίζει τους ανθρώπους, ώστε στο Μεσαίωνα δεν πίστευαν πια παρά στο Διάβολο, στην Κόλαση και στις αιώνιες τιμωρίες. Η Εκκλησία, λοιπόν, κατάργησε την πίστη στη μετενσάρκωση νομίζοντας ότι έτσι θα υποχρέωνε τους ανθρώπους να καλυτερέψουν πιο γρήγορα, αλλά αυτοί όχι μόνο δεν καλυτέρεψαν, αλλά έγιναν χειρότεροι και επιπλέον αμαθείς! Γι' αυτό πρέπει να ξαναποκτήσουν αυτή την πίστη, διαφορετικά τίποτα δεν είναι στη θέση του: η ζωή είναι ακατανόητη, ο Θεός είναι ένα τέρας και ούτω καθεξής...

Τό θέμα της μετενσάρκωσης μελετήθηκε πολύ σοβαρά, όμως δε θα επεκταθώ σ' αυτό, υπάρχουν αρκετά βιβλία που ασχολούνται με αυτό το θέμα... π.χ., με τον τρόπο που οι Θιβετιανοί λάμα διαλέγουν τον Δαλάι-Λάμα. Θα σας διηγηθώ μόνο μια εξαιρετική περίπτωση που γνώρισα στη Βουλγαρία.

Μια μέρα, στην Αδελφότητα της Σόφιας, ήρθε ένα ζευγάρι πολύ αναστατωμένο, γιατί το παιδί του έλεγε πράγματα ακατανόητα. Είπε: »Μια μέρα πήγαμε περίπατο σ' ένα μέρος που το παιδάκι δεν είχε ποτέ δει, κι όταν φτάσαμε, φώναξε: «Ω, μα το γνωρίζω αυτό το μέρος, έχω ήδη έρθει εδώ.» Περιέγραψε μάλιστα και τη γύρω περιοχή, κι ήταν αλήθεια όσα έλεγε, κι όμως ήταν ένα μέρος όπου δεν είχε πάει ποτέ.» (Οι γονείς ήξεραν ότι το πρώτο τους παιδί είχε πάει σε αυτό το μέρος.) «Δε θυμάστε; Όταν πήγαινα στο σχολείο, εδώ κρυβόμουν... κι εκεί στο ποτάμι πνίγηκα.» Πράγματι, εκεί είχε πνιγεί το πρώτο τους παιδί, όμως αυτό δεν ήξερε τίποτα, κανείς δεν του είχε ποτέ μιλήσει γι' αυτό. Ήταν λοιπόν το πρώτο τους παιδί που είχε ξανάρθει να ενσαρκωθεί στην ίδια οικογένεια. Είναι σπάνιο το ίδιο παιδί να ενσαρκωθεί δύο φορές στην ίδια οικογένεια, αυτό όμως μπορεί να συμβεί. Μέχρι το έβδομο έτος της ηλικίας τους, μπορούμε να ρωτάμε τα παιδιά, θυμούνται πολλά πράγματα. Αντί όμως να τ' ακούνε, υπάρχουν μητέρες που τα δέρνουν λέγοντας: «Λες βλακείες, πάψε...» Λοιπόν μια φορά, δυο φορές, τρεις φορές... και τα παιδιά δεν τολμούν πια να πούνε τίποτα.

Σας υπέδειξα ότι, αν και η λέξη «μετενσάρκωση» δε γράφτηκε στα Ευαγγέλια, ορισμένες σελίδες δείχνουν ότι αυτή η πίστη ανήκε στην παράδοση. Μπορώ να σας δώσω άλλο ένα παράδειγμα. Σ' ένα εδάφιο, ο Ιησούς λέει: «Να είστε τέλειοι όπως είναι τέλειος ο Ουράνιος Πατέρας σας.» Τι να σκεφτεί κανείς γι' αυτή τη φράση; Η ότι ο Ιησούς μιλάει χωρίς να σκάφτεται ζητώντας από τόσο ατελείς ανθρώπους να κατορθώσουν σε λίγα χρόνια να γίνουν τέλειοι σαν τον Ουράνιο Πατέρα, ή ότι δεν αντιλαμβάνεται καθόλου το μεγαλείο του Ουράνιου Πατέρα και φαντάζεται ότι είναι εύκολο να γίνει κανείς σαν κι Αυτόν. Και στις δύο λοιπόν περιπτώσεις δεν είναι τα πράγματα ευνοϊκά για τον Ιησού. Στην πραγματικότητα, αυτή η φράση υπονοεί τη μετενσάρκωση. Ο Ιησούς ήξερε ότι είναι αδύνατο να γίνει ο άνθρωπος τέλειος σε μια και μόνο ενσάρκωση, ήξερε όμως και ότι με το να εύχεται κανείς αυτή την τελειότητα και να εργάζεται για να την αποκτήσει, ύστερα από ενσαρκώσεις και ενσαρκώσεις, θα κατόρθωνε να φτάσει στο σκοπό.

Και ο Μωυσής, τι έγραψε στην αρχή της Γένεσης, όταν μιλούσε για τη δημιουργία του ανθρώπου; «Και είπε ν ο Θεός: Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ' εικόνα ημών, καθ' ομοίωσιν ημών και ας εξουσιάζει επί των ιχθύων της θαλάσσης, KCH επί των πετεινών του ουρανού, και επί των κτηνών... Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ' εικόνα εαυτού' κατ' εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν.» Και τι έγινε η ομοίωση; Χωρίς αμφιβολία, ο Θεός είχε την πρόθεση να δημιουργήσει τον άνθρωπο κατ' εικόνα Του και καθ' ομοίωσή Του, δηλαδή τέλειο σαν κι Εκείνον, δεν τον έκανε όμως. Τον δημιούργησε μόνο κατ’ εικόνα, με τις ίδιες ιδιότητες, αλλά χωρίς να του δώσει την πληρότητα αυτών των ιδιοτήτων, την ομοίωση.

Παρατηρήστε το βελανίδι, είναι κατ' εικόνα του πατέρα του, της βελανιδιάς, δηλαδή έχει τις ίδιες δυνατότητες, αλλά δεν της μοιάζει, δεν είναι ακόμα όπως η βελανιδιά, θα γίνει σαν κι αυτή μόνο όταν φυτευτεί. Ο άνθρωπος είναι κατ' εικόνα του Θεού, δηλαδή έχει τη σοφία, την αγάπη, τη δύναμη, αλλά ο' ένα βαθμό τόσο μικρό σε σύγκριση με τη σοφία, την αγάπη και τη δύναμη του Δημιουργού! Μια μέρα όμως, όταν θ' αναπτυχθεί —με τον καιρό— θα Του μοιάσει, θα έχει τις αρετές του σε πληρότητα. Λοιπόν, βλέπετε, αυτή η ανάπτυξη, αυτό το πέρασμα από την εικόνα στην ομοίωση, υπονοεί τη μετενσάρκωση. Ο Θεός είπε: «Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ' εικόνα ημών, καθ' ομοίωσιν ημών», όμως δεν τον έκανε. «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ' εικόνα εαυτού' κατ" εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν.» Στην απουσία της λέξης ομοίωση και στην επανάληψη της λέξης εικόνα ο Μωυσής έκρυψε την ιδέα της μετενσάρκωσης.

Οι άνθρωποι, όμως, δεν ξέρουν να διαβάζουν τα βιβλία... κι ακόμα λιγότερο το μεγάλο Βιβλίο της ζωντανής φύσης, όπου έχει επίσης αποτυπωθεί η μετενσάρκωση. Ας πάρουμε την εικόνα του δέντρου. Μόνο οι καββαλιστές κατάλαβαν πραγματικά την εικόνα του δέντρου και το έκαναν ένα σύμβολο του σύμπαντος: όλα τα όντα είναι τοποθετημένα κάπου σ' αυτό το δέντρο, είτε σαν ρίζες, είτε σαν φλοιός, φύλλα, λουλούδια, ή καρποί. Σύμφωνα με την πολύ πλατιά επιστήμη τους, όλες οι υπάρξεις, όλες οι δραστηριότητες, όλες οι περιοχές έχουν τη θέση τους πάνω στο Δέντρο της Ζωής. Σε διαφορετικές εποχές του χρόνου, τα φύλλα, τα λουλούδια και οι καρποί πέφτουν από το δέντρο, αποσυντίθενται και γίνονται λίπασμα που απορροφάται από τις ρίζες του. Τό ίδιο γίνεται και με τα όντα. Όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει, απορροφάται και πάλι από τις ρίζες του Κοσμικού Δέντρου, και σε λίγο ξαναεμφανίζεται με μια άλλη μορφή: κλαδί, λουλούδι, φύλλο... τίποτα δε χάνεται, τα όντα εξαφανίζονται και ξαναεμφανίζονται χωρίς διακοπή πάνω σ' αυτό το εκπληκτικό Δέντρο που είναι το Δέντρο της Ζωής.

Βλέπετε, η μετενσάρκωση είναι γραμμένη παντού. Και πού ακόμα; Στο φαινόμενο της εξάτμισης του νερού. Το νερό του ωκεανού εξατμίζεται και ανεβαίνει στον αέρα. Ξαναπέφτει πιο μακριά υπό την μορφή χιονιού ή βροχής και ξαναγυρίζει στον ωκεανό. Η σταγόνα του νερού δεν εξαφανίζεται, κάνει ένα ολόκληρο ταξίδι για να εξερευνήσει τον κόσμο: ανεβαίνει στον ουρανό, πέφτει πάνω στα βουνά, κατεβαίνει στις πεδιάδες και εισχωρεί στα υπόγεια στρώματα όπου χρωματίζεται, πότε κίτρινη, πότε κόκκινη, πότε πράσινη... Το νερό που ανεβαίνει και κατεβαίνει, να ακόμη ένα φαινόμενο όπου έχει γραφτεί ο νόμος της μετενσάρκωσης: όπως η σταγόνα του νερού, κάθε πνεύμα ταξιδεύει για να τελειοποιηθεί και για να μάθει.

Θέλετε άλλο ένα επιχείρημα; Καλά. Το βράδυ, όταν πάτε να κοιμηθείτε, γδύνεστε. Ένα ένα βγάζετε τα ρούχα σας: το σακάκι, το πουκάμισο, το φανελάκι... Το βράδυ, όταν κοιμάστε, είναι το σύμβολο του θανάτου, όλα αυτά τα ρούχα που βγάζετε αντιπροσωπεύουν τα διάφορα σώματα από τα οποία πρέπει να ελευθερωθείτε διαδοχικά: πρώτα το φυσικό σώμα, έπειτα από λίγο καιρό, μια βδομάδα ή δύο, το αιθερικό σώμα, έπειτα το αστρικό σώμα, και εδώ, χρειάζεται πιο πολύς καιρός, γιατί στο αστρικό επίπεδο έχουν μαζευτεί τα πάθη, οι πόθοι, όλα τα κατώτερα συναισθήματα. Κι αυτό είναι η Κόλαση: το αστρικό επίπεδο και το κατώτερο νοητικό επίπεδο όπου πρέπει να μείνει ο άνθρωπος έναν ορισμένο καιρό για να εξαγνιστεί... Στη συνέχεια, ελευθερώνεστε από το νοητικό σώμα, και εκεί αρχίζει ο Παράδεισος με τον πρώτο ουρανό, το δεύτερο ουρανό, τον τρίτο ουρανό... Η παράδοση αναφέρει ότι υπάρχουν επτά. Αφού λοιπόν γυμνωθείτε τελείως, τότε μπαίνετε ολόγυμνοι στον έβδομο ουρανό. «Ολόγυμνοι», δηλαδή εξαγνισμένοι, χωρίς εμπόδια.

Και το πρωί, είναι η επιστροφή του ανθρώπου στη γη, η γέννηση του παιδιού. Ξαναφοράει κανείς τα ρούχα του: το φανελάκι, το πουκάμισο, κτλ... Όταν το παιδί έρχεται στη γη, ντύνεται πρώτα-  πρώτα με τα αιθέρια σώματά του (ατμικό, βουδικό, αιτιατό), έπειτα με τα σώματα: νοητικό, αστρικό, αιθερικό και τέλος με το φυσικό του σώμα. Βλέπετε, κάθε βράδυ γδυνόμαστε και κάθε πρωί ξα να ντυνόμαστε, το κάνετε αυτό πολλά χρόνια, αλλά δε σκεφτήκατε ποτέ αυτές τις χειρονομίες για να καταλάβετε ότι αντιστοιχούν στις διαδικασίες της ενσάρκωσης και της αποσάρκωσης, της γέννησης και του θανάτου. Κι όμως, αν ήξερε κανείς να εξηγεί όλες αυτές τις καθημερινές πράξεις, αυτές τις χειρονομίες, αυτές τις εργασίες, αυτές τις συμπεριφορές, τους μηχανισμούς της διατροφής, της αναπνοής, κτλ... θα έκανε τεράστιες ανακαλύψεις. Γιατί όλα τα μυστήρια του σύμπαντος αντανακλώνται εδώ στις χειρονομίες μας, στα λόγια μας, σε όλες τις πράξεις της ζωής μας, αλλά για να τα εξηγήσει κανείς πρέπει να έχει μελετήσει σε μια Σχολή Μύησης.

Για να πιστέψουν στη μετενσάρκωση, ορισμένοι περιμένουν να τη δεχτεί πρώτα επίσημα η Εκκλησία. Πότε όμως θα το κάνει; Συχνά είχα την ευκαιρία να μιλήσω με μέλη του κλήρου και είδα πως πολλοί πιστεύουν στη μετενσάρκωση, δεν τολμούν όμως να το πουν. Αν δε δεχτείτε τη μετενσάρκωση, δε θα έχετε ποτέ το φως για την κατάστασή σας, για τα γεγονότα της ύπαρξής σας (γιατί πάντα σας κυνηγούν, σας κακομεταχειρίζονται, ή γιατί πάντα σας βοηθούν, σας υποστηρίζουν), ούτε και πώς μπορείτε να εργαστείτε για μια προσεχή ζωή. Και όταν δεν γνωρίζει κανείς την αλήθεια, πού μπορεί να πάει;

Η πίστη στη μετενσάρκωση είναι ένα από τα θεμέλια της ηθικής. Όσο οι άνθρωποι δε θα 'ναι φωτισμένοι πάνω σ' αυτόν το νόμο των αιτιών και των αποτελεσμάτων που εξακολουθεί να ενεργεί από τη μια ζωή στην άλλη, θα μπορεί κανείς να τους κάνει όσα κηρύγματα και κατηχήσεις θέλει, όμως δε θα χρησιμεύσουν σε πολλά πράγματα. Πόσοι άνθρωποι πιστεύουν ακόμη ότι θα πάνε στην Κόλαση να βράζουν εξαιτίας των λαθών τους; Βέβαια, συναντάμε ανθρώπους που, χωρίς να πιστεύουν στη μετενσάρκωση, εκδηλώνονται φυσικά με τιμιότητα και καλοσύνη, ναι, μα δεν μπορεί κανείς να είναι απόλυτα σίγουρος ότι αυτό θα διαρκέσει. Σε ορισμένες περιστάσεις, ένστικτα όπως ο φόβος, ο πόθος, η εκδίκηση, κτλ... μπορούν να υπερισχύσουν και αυτοί δεν είναι πια ούτε καλοί ούτε τίμιοι. Ναι, γιατί η ηθικότητά τους δεν ήταν κατασκευασμένη πάνω σε κάτι το στέρεο: τη γνώση των νόμων.

Μόλις δεχτείτε το νόμο της μετενσάρκωσης, αρχίζετε και καταλαβαίνετε πώς κάθε γεγονός στη ζωή (γάμος, γέννηση, συνάντηση, ατύχημα, επιτυχία) οφείλεται σε κάτι, γιατί όλα έχουν μια αιτία λίγο ή πολύ μακρινή. Αυτή η αντίληψη θα επηρεάσει βέβαια τα αισθήματά σας γιατί όταν θα έχετε καταλάβει πως όλα έχουν ένα νόημα, δε θα επαναστατείτε και δε θα προσπαθείτε να λύσετε τα προβλήματα με το μίσος και τη βία. Όταν ξέρετε ότι αυτό που θα πάθετε είναι το αποτέλεσμα των περασμένων παραβάσεων σας, το δέχεστε, δεν κατηγορείτε τους άλλους για τις δυστυχίες σας.

Τέλος, η πίστη στη μετενσάρκωση σας σπρώχνει να δυναμώσετε τη θέληση σας: γίνεστε δυνατός και ισχυρός, αποφεύγετε να κάνετε πράξεις αξιοκατάκριτες για τις οποίες ξέρετε ότι θα υποφέρετε και προσπαθείτε να δημιουργήσετε ένα φωτεινό μέλλον.

Τη στιγμή που γνωρίζετε το νόμο της μετενσάρκωσης έχετε το φως, καταλαβαίνετε τα πάντα πολύ καλύτερα. Έχετε τη ζεστασιά, είστε ευτυχισμένος, και το γεγονός ότι σκέφτεστε ότι θα πετύχετε αργά ή γρήγορα να αποκτήσετε την τελειότητα που εύχεστε, αυτό σας ανακουφίζει. Και έχετε τη ζωή: γίνεστε ενεργητικός, δραστήριος για να δημιουργήσετε το μέλλον σας. Αυτά, λοιπόν, δεν είναι τρία τεράστια πλεονεκτήματα;

Βιβλίο: ‘’Ο άνθρωπος κύριος τον πεπρωμένου του’’… ακολουθεί δεύτερο μέρος….